Ήταν συμφοιτήτριες στην Ιατρική Σχολή. Μαζί στο αμφιθέατρο, μαζί στις κλινικές, μαζί και στους διαδρόμους της σχολής.
Η μια πιστό παιδί του Θεού, με ζωή καθαρή και εξαρτημένη από τον Κύριο.
Με τις πρώτες ευκαιρίες άρχισε να μιλά στη φίλη της για το Χριστό και την πλούσια ζωή που χαρίζει.
Η άλλη άκουγε, μα δεν πολυμιλούσε.
’Αρχισε σιγά-σιγά να αραιώνει και να αποφεύγει την παρέα της πιστής κοπέλας διακριτικά.
Σχεδόν εξαφανίστηκαν η μια από τη ζωή της άλλης. Ενάμισι χρόνο μετά, με αφορμή κάποια προβλήματα υγείας, η μια επισκέφτηκε την άλλη.
Η αδιάφορη για τα πνευματικά κοπέλα ξέσπασε σε κλάματα.
«Ξέρεις, σου χρωστάω μια εξομολόγηση.
Εγώ ήμουν η αιτία που κόψαμε μεταξύ μας.
Αυτά που μου έλεγες για το Χριστό μου άρεσαν, αλλά άρχισα, καθώς σε ζούσα πια, να έχω πρόβλημα μαζί σου. Σε ζήλευα τρομερά.
Ζήλευα που ήσουν πάντα χαρούμενη και ήσυχη, αναπαυμένη στο Θεό σου.
Εγώ είχα το φίλο μου, ήμουν κάθε βράδυ σ' άλλη ταβέρνα κι είχα σίγουρα μεγαλύτερη ποικιλία στη ζωή μου.
Όμως χαρά δεν είχα, ούτε έχω.
Ενώ εσύ ήσουν σπίτι-εκκλησία-σχολή, είχες λιγότερα λεφτά και πάντα χαμογελούσες και ήσουν γαλήνια.
Ακόμη και όταν «κόπηκες» σ' ένα μάθημα είχες πει:
ο Θεός θα φροντίσει.
Θέλω κι εγώ αυτή τη χαρά του Χριστού, πες μου πώς να τη βρω».
Η χαρά του Χριστού στην καρδιά μας είναι ανεξάρτητη από τις καταστάσεις, τις περιστάσεις, τις συνθήκες.
Η χαρά του Χριστού πηγάζει από το ίδιο το πρόσωπο του Κυρίου μας, γι' αυτό δεν επηρεάζεται, ούτε συρρικνώνεται.
Η χαρά του Χριστού είναι η δύναμη της ζωής μας.
