H ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Ένας άνθρωπος, αρκετά πιστός, είχε βρει μια σύντομη προσευχή – κραυγή προς τον Θεό.

Όταν περνούσε από μεγάλες δυσκολίες ή ένιωθε αδύναμος και έτοιμος να καταρεύσει, έστρεφε τα μάτια του προς τον Θεό και Του φώναζε:  

<<Κύριε! Η περιουσία Σου κινδυνεύει!>>

Έχει ο Θεός περιουσία;

Έχει.

Όλους εκείνους που τους εξαγόρασε με πολύτιμο αίμα του Αγαπημένου Του Υιού πάνω στο σταυρό.

Από ποιον τους εξαγόρασε;

Από την εξουσία του σκοταδιού, από τη σκλαβιά της αμαρτίας , από τα χέρια του  πονηρού εχθρού της ψυχής μας, το διάβολο.

Είναι δικοί Του, γιατί Τον θέλησαν για Κύριο τους, μίσησαν το παλιό τους αφεντικό και Του ζήτησαν με όλη τους την ψυχή να τους ελευθερώσει.

Είναι οι λυτρωμένοι Του, τα παιδιά Του τα αγαπημένα, κι όταν αυτοί βρίσκονται σε κίνδυνο ή σε πόνο, ο Θεός στέκει άγρυπνος φύλακας, για να περιφρουρήσει την περιουσία Του, ακούραστος Πατέρας, για να προφυλάξει τα παιδιά Του, ισχυρός Κύριος για να στερεώσει τους αγαπημένους Του.

Πολλοί είναι εκείνοι που επικαλούνται τη βοήθεια του Θεού, μόνον όταν βρίσκονται σε ανάγκη.

Δεν έχει αντίρρηση ο Θεός να τους τη δώσει, και το κάνει.

Όμως αυτό δεν ωφελεί, γιατί την άλλη στιγμή τον ξεχνούν και καταγίνονται με τα δικά τους, σαν και πρώτα.

Κι έτσι δεν τον γνωρίζουν προσωπικά, δεν επωφελούνται από την αιώνια Σωτηρία Του.

Αυτό που πραγματικά αξίζει είναι να τον κάνεις Κύριο σου, να σε λυτρώσει, να Του ανήκεις.

Από τώρα και για πάντα.

ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΠΑΡΗΓΟΡΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΑΝΕΤΑ

ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΗΓΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ

Ένας ευσεβής γιατρός είχε μεγάλη διάθεση να βοηθάει τους φτωχούς ασθενείς του.

Έτσι, όταν επρόκειτο για κανένα φτωχό άνθρωπο, ο γιατρός στο κάτω μέρος του χαρτιού που έγραφε πόσα χρωστούσε ο άνθρωπος, σημείωνε με κόκκινο μελάνι: Διαγράφεται  το χρέος – είναι πολύ φτωχός.

Κάποτε πέθανε ο γιατρός αυτός και η χήρα του, που είχε  τελείως διαφορετικό χαραχτήρα από τον άντρα της, άρχισε να κάνει μηνύσεις στους αρρώστους που χρωστούσαν και να τους στέλνει στα δικαστήρια.

Οι δικαστές όμως ρωτούσαν ποιος είχε γράψει  το <<ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ>> κι όταν εκείνη  ομολογούσε πως ήταν ο άντρας της που το είχε γράψει, οι δικαστές έλεγαν ότι, αφού ο δικαιούχος είχε χαρίσει τα χρέη, τότε οι χρεώστες ήταν ελεύθεροι.

Το μεγάλο μας χρέος απέναντι του Πατέρα Θεού, το χρέος της αποστασίας μας, της αμαρτίας μας, δε μας το χάρισε, αλλά το πλήρωσε στη θέση μας ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του  Θεού ο ίδιος.

Από τη στιγμή που μετανοημένοι και ταπεινωμένοι το δεχτήκαμε με πίστη, το χρέος μας διαγράφηκε.

Και δεν έχει τώρα κανένα δικαίωμα ο εχθρός της ψυχής μας να έρχεται κάθε τόσο να μας κατακρίνει για το παρελθόν μας.

Ο Θεός μας βλέπει δικαιωμένους μέσα στο Χριστό , αφού ‘εχουμε γίνει ένα μαζί Του με την πίστη και την υπακοή μας σ’Αυτόν.

Καιρός πια να πάψουμε κι εμείς οι ίδιοι να ασχολούμαστε  μ’αυτά συνεχώς και να προχωρίσουμε πλέον στη καινούρια λυτρωμένη ζωή μαζί Του!

Και όλη αυτή η ευγνωμοσύνη μας αν μετατραπεί σε άγια ζωή, έμπρακτη ευχαριστία ενώπιον του Θεού.

Κύριε μου, κανένας δεν θα μπορούσε να διαγράψει το χρέος των αμαρτιών μου, εάν ο Ιησους δεν πλήρωνε, δεν το εξοφλούσε μέχρι τέλους.

Είναι θαύμα της χάρης και του ελέους Σου που τώρα είμαι δίκαιος και πλυμένος μποστά στα μάτια Σου.

Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΑΠΛΟΥ ΨΑΡΑ.

Ένας πλούσιος βιομήχανος, που με πολλούς κόπους είχε πλουτίσει, κατέβηκε μια μέρα στη παραλία για βόλτα και είδε ένα ψαρά να κάθεται και να ρεμβάζει δίπλα στη βαρκούλα του.

<<Γιατί δεν ψαρεύεις;>> τον ρώτησε.

<<Γιατί έπιασα αρκετά ψάρια για σήμερα>>.

<<Γιατί δεν πιάνεις πιο πολλά από όσα χρειάζεσαι;>> ξαναρώτησε ο πλούσιος.

<<Και τι θα  τά’κανα;>>

<<Θα κέρδιζες περισσότερα χρήματα, και έτσι θα αγόραζες μια καλύτερη βάρκα, που θα πήγαινε πιο βαθιά και θα έπιανε περισσότερα ψάρια.

Θα μπορούσες επίσης να αγοράσεις καλύτερης ποιότητας δίχτια, που να πιάναν περισσότερα, και να βγάλεις πιο  πολλά χρήματα.

Έτσι θα είχες σύντομα ένα δικό σου στόλο από βάρκες και θα ήσουν πλούσιος όπως εγώ.>>

<<Και τότε τι θα έκανα;>> ρώτησε με αφέλεια ο ψαράς.

<<Θα καθόσουν και θα χαιρόσουν τη ζωή σου>>, είπε ο βιομήχανος.

<<Και τώρα τι νομίζεις ότι κάνω;>> απάντησε ο ψαράς κοιτάζοντας με ρεμβασμό τη θάλασσα.

Το άγχος του κινηγητού της καθημερινής εξέλιξης, μας έχει ροκανίσει όλη τη χαρά και την ειρήνη μας.

Ποιος αλήθεια μας σπρώχνει σε αυτούς τους ξέφρενους ρυθμούς δουλειάς και μέριμνας;

Μήπως είναι ώρα να σταθούμε, να ξελαχανιάσουμε και σαν τον πρώην δαιμονιζόμενο των Γαδαρηνών να κάτσουμε ήρεμα και μυαλωμένα στα πόδια του Χριστού, να ανασάνουμε και να συνέλθουμε κοντά Του;

Θα κερδίσουμε πολλά, περισσότερα από ο’τι τρέχοντας για τον πλούτο.

Κύριε μου, γέμισε τη μέρα μου, την καρδιά μου με τις απλές, αγνές χαρές του δικού Σου θελήματος και φύλαξεέ με από τις παγίδες και τα ψέματα του εχθρού μο, που μου κλέβει το χρονο.

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΜΑΣ

.............................................................................................................................................

Ο ευγενικός ζαχαροπλάστης είπε στο κοριτσάκι που κοιτούσε επίμονα στη βιτρίνα ένα κουτί με καραμέλες.

<<Πάρε όσες χωράει η χούφτα σου>>.

Η μικρή δίστασε για λίγο κι έπειτα απάντησε: <<Μου τις δίνετε εσείς, σας παρακαλώ;  Το δικό σας χέρι είναι μεγαλύτερο από το δικό μου!>>

Διαβάζουμε και μελετούμε μέσα στο Λόγο του Θεού τις άφθονες υποσχέσεις Του για μας.

Θαυμάζουμε και απορούμε αν στ’αλήθεια μπορούν αυτά να γίνουν πραγματικότητα στη ζωή μας.

Στρέφουμε τα μάτια πάνω μας: αδυναμία, πίστη που κάθε τόσο κλονίζεται, πληγές από τον αγώνα μας με την αμαρτία μέχρι τώρα.

Μετά στρέφουμε τα μάτια γύρω μας:

Ποιος τα ζει όλα αυτά;

Ποιος τα κατάφερε ως τώρα;

Υπάρχει κανείς;

Κι έπειτα έρχεται και ο εχθρός της ψυχής μας και γελάει ξοπίσω μας τρίβοντας τα χέρια του με τις αμφιβολίες μας: μην είσαι κουτός, αυτά δεν γίνονται, είναι το τέλειο, το ιδανικό, εσύ δεν το μπορείς.

Τότε είναι ώρα να υψώσουμε τη ματιά προς τον Πατέρα.

Να ζητήσουμε τη δύναμη του Χριστού μέσα μας.

Να δείξουμε τις χούφτες μας, μικρές και αδύναμες, και να του πούμε:με το δικό Σου το χέρι να μου τα δώσεις , Κύριε μου, γιατί είναι μεγάλο και δυνατό.

Οπως το κοριτσάκι με τις καραμέλες.

Ο Απόστολος Παύλος έφτανε να καυχιέται με άφθαστη ευχαρίστηση για τις αδυναμίες του,γιατί ακριβώς τότε φαίνεται η δύναμη του Θεού ολοκάθαρη στη ζωή μας.

Εμπιστέψου Τον απόλυτα.

Όσα έχει γράψει στο Λόγο Του, για μας τά’γραψε.

Είναι αλήθεια, όχι ανεκπλήρωτα όνειρα.

Είναι βλάσφημο να λέμε πως δεν γίνονται.

Ολα δικά μας με την πίστη.

Κύριε μου, πάρε Εσύ με το χέρι Σου και δώσε μου, σκέψου Εσύ με το μυαλό Σου και πες μου, φώτησε Εσύ με το φως Σου και οδήγησέ με.

Εσύ μπορείς, όσα εγώ ούτε να φανταστώ ποτέ δεν μπόρεσα.

ΤΑ ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ...

 Να ζητάμε στην προσευχή μόνο τη σωτηρία της ψυχής μας.

Δεν είπε ο Κύριος:

  «Ζητείτε δε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού... και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν»;  

Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε.

 Και κοιτάξτε το μυστικό.

Το μυστικό είναι να μην το έχετε στο νου σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα.

Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωσή σας με τον Χριστό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε, «δώσ’ μου τούτο, εκείνο...».

Είναι αρκετό να λέμε, «Κύριε Ιησού, ελέησόν με».

Δεν χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση από μας για τις διάφορες ανάγκες μας.

Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από εμάς και μας παρέχει την αγάπη Του.

Το θέμα είναι ν’ ανταποκριθούμε σ’ αυτή την αγάπη με την προσευχή και την τήρηση των εντολών Του.

Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού• αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε.

Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια.

Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα.     

Γέροντας Πορφύριος

ΠΑΝΤΑ ΤΡΙΤΟΣ

Ενός πιτσιρίκου μαθητή, εσωτερικού σε κάποιο σχολείο, είχαν τελειώσει οι διακοπές του και στο τρένο που θα τον έφερνε στο σχολείο ήταν η μητέρα του για να τον αποχαιρετήσει.

Δίπλα του καθόταν ένας άλλος πιτσιρίκος, συμμαθητής του και φίλος του.

Μόλις το τρένο άρχισε να κυλά στις ράγες, η μητέρα του μικρού άρχισε να φωνάζει δυνατά:<<Και μην ξεχνάς αυτό που σου είπα,να είσαι πάντα τρίτος>>.

<<Ναι μητέρα>>, απάντησε αυτός.

Ο φίλος του και συμμαθητής του απόρησε:<<Εμένα η μητέρα μου θέλει να είμαι πρώτος.Πως συμβαίνει η δική σου μητέρα να σου ζητά να είσαι τρίτος;>>.

Τότε αυτός εξήγησε το νόημα των λόγων της μητέρας του.

<<Τρίτος θέλει να πει, πως πρώτος πρέπει να είναι πάντα ο Θεός, δεύτερος πρέπει να είναι ο πλησίον μου και τρίτος πρέπει να είμαι εγώ.

Βλέπεις η μητέρα του ήταν πιστή χριστιανή>>.

Ο εγωισμός είναι μια κατάρα, που δηλητηριάζει τη ζωή του ανθρώπου, τον κάνει δυστυχισμένο και διαρκώς τον φέρνει σε συγκρούσεις με τους άλλους.

Ο εγωισμός είναι το αντίθετο της αγάπης, είναι η αγάπη μόνο για το άτομό μας, είναι μια διαστρέβλωση του χαραχτήρα, μια παραφροσύνη.

Μόνο όταν η αγάπη του Χριστού πλημμυρίσει την καρδιά μας, μπορούμε να αγαπάμε τον διπλανό μας σαν τον εαυτό μας, να τον νοιαζόμαστε και να τον αναγνωρίζουμε παραμερίζοντας τον εαυτό μας και τα δικά μας.

Κύριε, καθάρισε την καρδιά μου από κάθε υπόλειμμα εγωισμού, υπερηφάνειας, αλαζονείας και κάνε με άνθρωπο απλό, ταπεινό, που να δίνω προτεραιότητα στους άλλους και να τους θεωρώ όλους υπερέχοντας.

TA ΦΟΥΝΤΟΥΚΙΑ

Όταν ήμουν μικρός, διηγείτε ένας πιστός άνθρωπος,  ήξερα ‘ότι του πατέρα μου του άρεσαν πολύ τα φουντούκια.

Δεν τα έβρισκες εύκολα τότε κι έτσι μια μέρα, που βρήκα μερικά, ήμουν πολύ χαρούμενος.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν να ζητήσω από τη μητέρα μουνα μου τα σπάσει να τα φάω, αλλάμετά υπερίσχυσε η αγάπη μου για τον πατέρα μου.

Αποφάσισα να τα φυλάξω για εκείνον.

Όταν το βραδάκι γύρισε από τη δουλειά, έτρεξα και του είπα:<<Πατέρα, φύλαξα τα φουντούκια για σένα!>>.

Τα πήρε με πολλή χαρά, αλλά μου φάνηκε παράξενο το ότι δεν έσπασε ούτε ένα για να φάει.

Μετά από τριάντα χρόνια, και αφού είχε πια πεθάνει ο πατέρας μου, έμαθα τι έχει γίνει.

Είχε τόσο πολύ συγκινηθεί από την αγάπη μου, που είχε κρατήσει τα φουντούκια εκείνα σ’ένα κουτί μέσα στο γραφείο του!.

Οι άλλοι εκτιμούν τις μικρές πράξεις αγάπης πολύ περισσότερο από ότι εμείς νομίζουμε.

Συχνά αυτές οι μικρές πράξεις κάνουν τη μεγάλη διαφορά.

Μια μικρή παραχώρηση της θέσης στη σειρά στο ταμείο, μια μικρή υποχώρηση στην οδήγηση σε κάποιο άλλο αυτοκίνητο, που δείχνει να βιάζεται, μια καλημέρα, ένα χαμόγελο,ένα φιλικό νεύμα, ένα ελαφρό άγγιγμα στη πλάτη, όλα αυτά τα μικρά και ασήμαντα είναι που χρωματίζουν χαρούμενα τη μέρα μας.

Ας μη διστάζουμε να εκδηλώσουμε την αγάπη μας στον διπλανό μας, στο παιδί μας, στον ή στην σύζυγο,στον πατέρα και τη μητέρα μας.

Ας μη διστάσουμε να εκδηλώσουμε την αγάπη που ο Χριστός βάζει στην καρδιά μας, στους συναδέλφους , στος γείτονες, στους συγγενείς μας.

Ας μην ξεχνάμε ότι Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ.

Αγάπη που μας έδωσε ότι πολύτιμο είχε:ΤΟ ΓΙΟ ΤΟΥ!

Κύριε μου, βάλε τη δική Σου αγάπη στην καρδιάμου και δίδαξέ με με το Πνεύμα Σου το Αγιο πώς να την εκδηλώνω στους γύρω μου, με μικρές, ασήμαντες πράξεις, που μπορεί όμως να είναι τόσα σημαντικές.

ΟΤΑΝ  ΑΠΑΛΥΝΕΙΣ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΚΑΠΟΙΟΥ ΞΕΧΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ

ΑΣ ΡΑΓΙΣΕΙ...ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΜΑ....

Ρώτησε μια φορά ένας άνθρωπος κάποιον ασκητή:

"Γιατί ο Θεός γράφει τους νόμους Του πάνω στις καρδιές μας; 

Γιατί όχι μέσα στις καρδιές μας, εκεί που πραγματικά Τον έχουμε ανάγκη;"

 
Ο ασκητής απάντησε:

"Ποτέ ο Θεός δεν αναγκάζει τους ανθρώπους να Τον έχουν στην καρδιά τους. 

Γράφει τα λόγια Του πάνω στην καρδιά, ώστε όταν αυτή ραγίσει, τότε Εκείνος πέφτει μέσα!"

ΣΤΟ ΚΑΤΑΡΤΙ...

Για σκεφτείτε για λίγο την εικόνα. 

Φανταστείτε έναν άνθρωπο, που κοιμάται πάνω στην κορυφή του καταρτιού, και μάλιστα πλοίου της εποχής εκείνης, που σαν καρυδότσουφλο στεκόταν στον αφρό των κυμάτων.

Τριγύρω λοιπόν η ανταριασμένη θάλασσα, που απειλεί να καταβροχθίσει ολόκληρο το πλοίο.

Με δυσκολία μπορείς, καλά κρατημένος, να σταθείς στην κουβέρτα του πλοίου, και πάλι κινδυνεύεις.

Και αυτός, ο κάποιος, που δεν αποκλείεται να είσαι και εσύ, κοιμάται πάνω στην κορφή του καταρτιού, που κλυδωνίζεται περισσότερο από κάθε άλλο μέρος του πλοίου.

Δυστυχώς πολλοί είναι εκείνοι που βρίσκονται σε μια τόση ανόητη, μα και επικίνδυνη θέση.

Ο κόσμος παρέρχεται και μοιάζει τόσο πολύ με μια ασταθή θάλασσα.

Η αβεβαιότητα μας καλύπτει από όλες τις μεριές και οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται καθημερινά.

Από στιγμή σε στιγμή μπορεί να φύγουμε από τον κόσμο τούτο και να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ίδιο τον Θεό και δυστυχώς, ενώ το θέμα είναι τόσο σοβαρό, δεν αφυπνιζόμαστε και αφήνουμε τον εαυτό μας εκτεθειμένο, σαν να είμαστε ξαπλωμένοι πάνω στην κορυφή του καταρτιού.

Αυτός που ξάπλωσε και κοιμάται πάνω στην κορυφή του καταρτιού, ξαφνικά θα ξυπνήσει, όταν θα βρεθεί μέσα στο παγωμένο νερό.

Μα τότε ίσως θα είναι αργά.

Κάτι τέτοιο δεν το ευχόμαστε για κανέναν.

Λόγια Ζωής

ΣΥΝΤΕΤΡΙΜΜΕΝΟΣ

«Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς, και εν αγίω τόπω, και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν, και του ταπεινού το πνεύμα…» (Ησαΐας νζ΄ 15)

Μια μεγάλη αλήθεια.

Άγνωστη δυστυχώς στους πολλούς.

Μεγάλη εντύπωση μου έκανε όταν για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι ο άνθρωπος, και ας μη μιλούμε με αόριστο και γενικό τρόπο, ας το παίρνουμε προσωπικά, εσύ και εγώ, γεννηθήκαμε και προοριζόμαστε να είμαστε κατοικητήριο του Θεού.

Πολύ συχνά λέγεται και ξαναλέγεται «να κατοικήση ο Χριστός διά της πίστεως εν ταις καρδίαις υμών» (Εφεσίους γ΄ 17).

Οπωσδήποτε είναι μεγάλο και θαυμαστό.

Γιατί η κατοίκηση δεν είναι απλή παραμονή επειδή μέχρι τότε δεν είχε κατοικία, αλλά εγκατεστημένος ο Κύριος μέσα στην καρδιά μας αναλαμβάνει και τη διακυβέρνηση του οίκου.

Τώρα πια δεν είναι δυνατόν να υπάρχει το δικό μας θέλημα, θα υπάρχει η δική Του διακυβέρνηση του οίκου, δηλαδή της ζωής μας και της ύπαρξής μας.

Μα υπάρχει όρος για να γίνει αυτή η μετεγκατάσταση του Κυρίου μέσα στην καρδιά μας.

Πρέπει η καρδιά μας να είναι «συντετριμμένη».

Είναι μια λέξη παράξενη και αφύσικη κατάσταση. Συντριμμένος είναι κάποιος που είναι συντρίμμια.

Και συντρίμμια, όπως ξέρουμε, είναι, μια ενότητα σπασμένη σε κομμάτια.

Πολλά, μικρά και άμορφα, που δεν σου θυμίζουν τίποτα από το παλιό και ούτε μπορούν να επανασυναρμολογηθούν.

Ίσως αναγκαστούμε να πούμε πρωτάκουστα και φαινομενικά δυσάρεστα πράγματα.

Για να σε πάρει στα χέρια Του ο Κύριος και να σε ξαναπλάσει στο δικό Του σχέδιο και στο δικό Του σχήμα, πρέπει οπωσδήποτε να περάσεις από το «συντετριμμένος».

Και εδώ αποκαλύπτεται πως η μορφή και το σχήμα μας, ο χαρακτήρας μας και η ψυχοσύνθεσή μας είναι από τον εχθρό μας το διάβολο διαμορφωμένα, από τους δικούς του σκοπούς και σχέδια.

Βέβαια εμείς προσευχόμαστε και ζητάμε ο Θεός να μας αλλάξει και να μας κάνει «συμμόρφους της εικόνος  του Υιού αυτού» (Ρωμαίους η΄ 29).

Όμως αυτά για να γίνουν είναι ανάγκη να γίνει μια προπαρασκευή στη ζωή μας.

Και η προπαρασκευή αυτή για να πάρουμε την ομοίωση, την πλήρωση και πληρότητα του Θεού, βρίσκεται ακριβώς εδώ.

Συντετριμμένος.

Να γίνουμε συντρίμμια.

Και έτσι γίνεται μόνο.

Όταν προσερχόμαστε με τα αιτήματα και τους πόθους για την τελείωση, ο Κύριος μας περνά από μεγάλες θλίψεις και σκληρές δοκιμασίες.

Το βεβαιώνουν όλοι οι συγγραφείς και ερμηνευτές των βιβλικών κειμένων και καταστάσεων.

Μετά από αυτό το συντριμμό, χάνεται και εξαφανίζεται κάθε ίχνος πεποίθησης στον εαυτό μας, όπως και άλλα υποστασιακά στοιχεία, και γινόμαστε συντρίμμια και τότε μπορεί στη ζωή μας ο Κύριος και εγκαθίσταται στην καρδιά μας και αναλαμβάνει την κυριαρχία και τη δύναμη. Είναι η έμπρακτη αρχή του «απαρνησάσθω εαυτόν» (Ματθαίος ις’ 24).

Εφόσον λοιπόν πραγματικά τα ποθούμε και τα ζητούμε, την πρόοδο, την τελείωση, το «να κατοικήσει ο Χριστός στην καρδιά μας» (Εφεσίους γ’ 17), απαραίτητος και απαράβατος όρος είναι ο συντριμμός.

πηγη: ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ