Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ


Ο Χριστός είπε ότι όταν γεννηθεί ένα παιδί, η μητέρα ξεχνάει τους πόνους της διά την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον.
Τα λόγια Του δείχνουν ότι για τον Ίδιο τον Θεό η γέννηση του κάθε παιδιού είναι ένα γεγονός: κάθε πρόσωπο είναι στα μάτια τού Θεού μοναδικό, είναι ένας άλλος, ένα εσύ.
Ένας γέροντας συμβούλεψε κάποια μητέρα η οποία σύντομα θα γεννούσε να βάλει μια πνευματική σφραγίδα στο παιδί λέγοντας την προσευχή τού Ιησού κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο νοσο-κομείο, ακόμα και την ώρα τού τοκετού.
Το νεογέννητο παιδί
Αν προσευχόμαστε και σιγά-σιγά μαθαίνουμε να ζούμε μέσα στο πνεύμα της προσευχής, δημιουργούμε μια ατμόσφαιρα μέσα στην οποία τα παιδιά γεύονται την προσευχή και την παρουσία τού Θεού.
 Αν μένουμε μέσα σ’ αυτό το πνεύμα, τότε, ακόμα και χωρίς λόγια ακόμα και πριν μάθουν να μιλούν, τα παιδιά μπορούν να αποκτήσουν εντελώς φυσικά ένα αισθητήριο για την προσευχή και την επιθυμία να γνωρίσουν τον Θεό.
Όταν γεννηθεί το παιδί τους, οι γονείς εκφράζουν την αγάπη τους γι’ αυτό με πολλούς τρόπους· ένας από αυτούς — και μάλιστα από τους πιο δυνατούς — είναι η προσευχή. Οι γονείς μπορούν να προσεύχονται κοντά στο παιδί τους, να λένε τις προσευχές τους κοντά του η κοντά στο κρεβάτι του και γενικά να το περιβάλλουν με προσευχή. Οι γονείς μπορούν να προσεύχονται ενδόμυχα τη στιγμή που αγκαλιάζουν το παιδί τους. Μπορούν να ευλογούν το παιδί με το σημείο του Σταύρου και να παρακαλούν τον Θεό, την Παναγία και τους άγιους να ευλογούν και να προστατεύουν το παιδί τους.
 Όταν οι γονείς πηγαίνουν να ρίξουν μια ματιά στο παιδί τους την ώρα που κοιμάται, για να δουν αν όλα πάνε καλά, μπορούν να προσεύχονται γι’ αυτό και να κάνουν επάνω του το σημείο του σταυρού, από το κεφάλι ως τα πόδια και από τα αριστερά προς τα δεξιά.
Γνωρίζω κάποιον πατέρα, ο οποίος προσευχόταν κάθε βράδυ για το γιό του γονατιστός δίπλα στο κρεβάτι του, ενώ εκείνος κοιμόταν, και παρακαλούσε θερμά τον Θεό να γεμίσει τη ζωή του παιδιού με τη χάρη Του.
Αδελφής Μαγδαληνής, ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΗΜΕΡΑ, Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, σ. 26-27

Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ!



Της ιατρού κ. Λαμπρινής Πρωτονοταρίου-Παρασκευαϊδου

   Υπάρχουν κάτι σοφές κουβέντες, που βγαίνουν από το άγιο στόμα των ταπεινών της γης.
    Θυμάμαι λοιπόν την προσευχή της μανούλας μου, όταν βρισκόταν βαριά άρρωστη από καρκίνο και ζητούσε κάθε πρωί από τον Κύριο:
– Χριστέ μου, δώσε μου για σήμερα κουράγιο και δύναμη, τόσο όσο είναι ένας κόμπος δάκρυ.
    Κι εγώ, όταν άκουγα αυτά τα λόγια, της έλεγα αστειευόμενη:
– Γιατί δε ζητάς κάτι παραπάνω;
    Κι εκείνη, η σοφή και άγια, μου απαντούσε:
Τόσο μου φθάνει, ώσπου να βραδιάσει, δε χρειάζομαι περισσότερο.
    Πράγματι, τόσο χρειάστηκε, ώσπου εκείνο το βράδυ να παραδώσει την ψυχή της.
    Ποτέ δεν ζήτησε σ' όλη την διαδρομή του Γολγοθά της τίποτε άλλο, τίποτε περισσότερο.
    Μόνο έναν κόμπο δάκρυ κουράγιο και δύναμη. Ένα απλό κόμπο δάκρυ, τόσο λίγο.
    Μου θυμίζει την προσευχή, που μας άφησε ο Κύριος: «τον άρτον ημών τον επιούσιον», τίποτε παραπάνω.
    Πολλές φορές την ημέρα και τη νύχτα ακόμα, σκέπτομαι τούτη την προσευχή της, από τότε που κοιμήθηκε εκείνη.
Πόσο με ωφέλησε αυτή η μικρή, ελάχιστη και ταπεινή της προσευχή!
    Ζητούσε ό, τι λίγο της χρειαζόταν και κάποτε-κάποτε πρόσθετε:
– Ξέρει Εκείνος τι θα κάνει, δε θα του πούμε εμείς.
    Κι Εκείνος που ξέρει και ανταμείβει «τους πτωχούς τω πνεύματι» την κατεδίωξε με το έλεός Του.
    Το είδα, το έζησα, όταν την τελευταία της στιγμή μου είπε: Τους περιμένω να έρθουν.
Περιμένω τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, τον Βασιλέα του παντός, και την Κυρία Θεοτόκο.
Φοβάσαι, μαμά; της είπα δακρυσμένη.
– Ζει Κύριος! Χριστός Ανέστη! μου απάντησε.
    Πόσο το έλεός Του καταδιώκει, αλήθεια, τους ταπεινούς, απλούς και αθώους!
    Το έζησα αυτό το έλεος μαζί της, με πολλά άλλα γεγονότα, κατά τη διάρκεια της αρρώστιας της, του θανάτου της και ακόμα μετά.

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

ΕΙΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ;


Είναι μια μεγάλη αλήθεια, φίλε μου, όσο κι αν δεν μας αρέσει. Ο άνθρωπος ζητάει, έχει ανάγκη κάποιο στήριγμα, κάπου ν’ ακουμπήσει.
Μόνος του δεν μπορεί να σταθεί. Όσο κι αν φωνάζει ο ποιητής «δεν θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα σε ξένα αναστηλώματα…»

Κυνηγάς τα λεφτά για να πιαστείς, να στηριχτείς σ’ αυτά.
Προσέχεις την υγεία σου, γιατί σ’ αυτήν ακουμπάς.
 Ξενυχτάς στη δουλειά σου, γιατί αυτή είναι το καταφύγιό σου, το στήριγμά σου…

Κάποιο ανέλπιστο πρωινό όμως, φίλε μου, τα στηρίγματα αυτής της ζωής υποχωρούν, γλιστρούν κάτω από τα πόδια σου, σε εγκαταλείπουν και τότε μένεις να κρέμεσαι μόνος, απογοητευμένος, προδομένος, αποτυχημένος.
Τα λεφτά δεν γίνονται ποτέ φίλοι. Σήμερα τα ’χεις, αύριο τα ψάχνεις.
Η υγεία είναι το πιο ξεγελαστικό στήριγμα. Ξεκινάς το πρωί φρεσκοξυρισμένος, στολίζεις το μέλλον σου με πολύχρωμα όνειρα, μα ξαφνικά ένας πονοκέφαλος, δύο γραμμούλες πυρετός, μια αδέσποτη μπανανόφλουδα στο δρόμο και γκρεμίζουν όλα, εξατμίζονται, χαρτοπόλεμος.
Το ίδιο και η δουλειά, τα παιδιά. Κάλπικα, σαρακοφαγωμένα σανίδια, που υποχωρούν μόλις ακουμπήσεις πάνω τους.
Και μαζί τους γκρεμίζουν και σένα, που με αφέλεια τα εμπιστεύτηκες….

Κι εγώ, όπως κι εσύ, έψαχνα κάπου να ακουμπήσω στην ταραγμένη αυτή ζωή.
Πόνεσα, πληγώθηκα, ώσπου μια μέρα συνάντησα τον Ιησού Χριστό. Α, φίλε μου, εδώ τα πράγματα άλλαξαν.
 Του έδωσα τα κλειδιά της ζωής μου πικραμένος και προδομένος από όλες τις ιδεολογίες και τα συστήματα που δοκίμασα. Έριξα πάνω Του το παρελθόν μου ,το ύποπτο και λερωμένο.
Του έδωσα το μέλλον μου το άγνωστο και σκοτεινό.
Και βαδίζω χέρι – χέρι, κάθε μέρα μαζί Του. Είναι το στήριγμά μου ο Χριστός. Μπορώ σαν τον Παύλο να φωνάξω και εγώ δυνατά: «εξεύρω σε ποιον επίστευσα» (Β΄ Τιμόθεον α΄12).
Ξέρω καλά σε Ποιον ακούμπησα όλη μου την ύπαρξη.
Είναι δυνατός, με ζεσταίνει στην αγκαλιά Του και το πιο σπουδαίο είναι Φίλος μου, μ’ αγαπάει, με φροντίζει με λαχτάρα.
Μαζί περπατάμε, σφιχτά πιασμένοι, αχώριστοι.

Άνοιξε μια Αγία Γραφή. Θα βρεις εκεί έναν Θεό που σε λαχταρά, περιμένει να ομορφύνει, να γλυκάνει τη ζωή σου.
Γι’ αυτό έστειλε τον Γιο Του τον Ιησού στον Σταυρό. Να γίνετε φίλοι, να απολαύσεις τη λευτεριά Του.
Θα είσαι ο πιο κερδισμένος, ο πιο πλούσιος, ο πιο δυνατός στη γη μας, αν απλώσεις με πίστη το χέρι σου στον Ιησού Χριστό και δεν φύγεις ποτέ από κοντά Του…

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΑΝΟΙΞΕ...



Ο Χριστός πλήρωσε το τίμημα των αμαρτιών μας.
Η αμαρτία και η ανταρσία εναντίον του Θεού δεν είχε άλλο τίμημα, από το θάνατο.
Αυτό είχε πει ο Θεός στον Αδάμ μέσα στην Εδέμ.
Αλλά πώς μπορούσε να γίνει να πληρώσουμε τις αμαρτίες μας και να ζήσουμε, αφού έπρεπε για την  εξόφληση να μεσολαβήσει ο θάνατός μας;
Γι’ αυτό η αγάπη του Θεού βρήκε τον τρόπο, να αναλάβει ο ίδιος ο Θεός τη μεγάλη προσφορά, θυσιάζοντας τον Μονάκριβο Γιο Του, όπως θυσίαζαν τα πρόβατα στην Παλαιά Διαθήκη.

   Ο Χριστός άνοιξε πρώτος την πόρτα. 

Όταν ο Αδάμ και η Εύα αμάρτησαν, ο Θεός τους έδιωξε και η πόρτα έκλεισε με έναν τρομερό άγγελο για φύλακα, με μια πύρινη ρομφαία. 

 Η πόρτα θα έμενε για πάντα κλεισμένη. 

 Μα ο Κύριός μας, ο νικητής της αμαρτίας και του θανάτου, απέκτησε το δικαίωμα της εισόδου στον Παράδεισο του Θεού, όχι για τον εαυτό Του, μα για όλους που θα Τον ακολουθούσαν πιστεύοντας στην αγάπη Του.
 Πρώτος και σύμβολο για όλους τους αμαρτωλούς, μπήκε ένας ληστής, και μάλιστα όταν ακόμη ο Κύριός μας βρισκόταν επάνω στο Σταυρό.
 «Αληθώς, αληθώς σοι λέγω σήμερον θέλεις είσθαι  μετ’ εμού εν τω Παραδείσω».


   Ο Χριστός άνοιξε το δρόμο του Ουρανού.

 Το μέλλον δεν είναι πια σκοτεινό και αβέβαιο για μας. Πρωτοπόρος και εγγυητής ανέβηκε ο Ιησούς Χριστός για να «ελκύση προς εαυτόν» όλους εκείνους που θα πιστέψουν σ’ Αυτόν.
 Η θέση που τώρα Αυτός κατέχει είναι η θέση που θα πάρουν μαζί Του όλοι οι λυτρωμένοι.
 Η πόρτα του Ουρανού είναι ανοιχτή και η  αιώνια ζωή προσφέρεται σε όσους θέλουν να την αποκτήσουν, δωρεάν, αφού το τίμημά της πληρώθηκε διά του Χριστού.

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

ΤΟ ΑΔΕΙΟ ΑΥΓΟ


Ο Φίλιππος γεννήθηκε πριν μερικά χρόνια, ένα γλυκύτατο, μελαχρινό αγοράκι με πλακουτσωτή μυτούλα, δύο εκφραστικά καστανά μάτια και μια τούφα μαύρα μαλλιά στο στρογγυλό κεφαλάκι του.
Τον αγαπούσε το Φίλιππο η μαμά του. Τον αγαπούσε πολύ.
Πριν ακόμα τη μέρα των γενεθλίων του. Από τότε που ο γιατρός για πρώτη φορά είπε πως ο μεγάλος τους γιος θα αποκτούσε αδελφάκι.
Από τότε που για πρώτη φορά έμαθε πως το παιδάκι αυτό θα είναι αγόρι και θα είναι λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα.
Ο Φίλιππος γεννήθηκε με το σύνδρομο Down, καθώς στα κύτταρά του βρέθηκε από λάθος, ούτε δικό του, ούτε της μαμάς του, ούτε του μπαμπά του, ένα χρωμόσωμα, έτσι το λένε οι γιατροί, περίσσιο.
 Ένα τσιμπιδάκι σπασμένο στη μέση και μπλεγμένο σαν γαλλική κοτσίδα. Άμα το δεις, έτσι μοιάζει.
Το ξέρετε αυτό το σύνδρομο. Είναι αυτό που κάνει τα παιδάκια χαριτωμένα, γλυκά και χαμογελαστά,όπως,όλοι οι γονείς θα ήθελαν τα παιδιά τους.
Υπάκουα και καλοσυνάτα. Τέτοιο παιδί ήταν και ο Φίλιππος.
Είχε όμως και μερικά προβλήματα στο μικρό κορμάκι του. Η καρδούλα του, τα ματάκια του, το στομαχάκι του, το μυαλουδάκι του. Όμως τα έβγαζε πέρα.
Ήταν, βλέπετε, και η μαμά του που τον αγαπούσε.
Ήταν και ο μπαμπάς που φρόντιζε για ό,τι χρειαζόταν.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, πολλές ήταν οι φορές που συναντούσε ο Φίλιππος τα μάτια των γύρω του ερευνητικά και περίεργα, με μια μελαγχολική έκφραση.
Δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία, χαμογελούσε και αμέσως έτρεχε να συναντήσει δυο άλλα μάτια, που μόνο αγάπη του πρόσφεραν.
Στο Φίλιππο άρεσε το παιχνίδι, του άρεσε και το σχολείο, μα πιο πολύ χαιρόταν το Κυριακό, στην Εκκλησία.
Πρωτοπήγε πριν ακόμα ξεκινήσει το σχολείο, το κανονικό, και τώρα, τέσσερα χρόνια μετά, συνέχιζε να πηγαίνει με χαρά και συνέπεια κάθε Κυριακή.
Όμως στην τάξη δεν ήταν μόνος του. Πώς θα μπορούσε άλλωστε;
Μαζί του ήταν άλλα οκτώ εννιάχρονα παιδάκια, αγόρια και κορίτσια.
Και ξέρετε πώς είναι μερικές φορές τα εννιάχρονα παιδάκια και πόσο επιθετικά και σκληρά μπορούν να γίνουν με κάποιον αλλιώτικο, κάποιον διαφορετικό, κάποιον ξεχωριστό.
Η δασκάλα τους ήταν ευαίσθητη και στοργική.
Αγαπούσε όλα τα παιδιά, μα είχε φυλαγμένη λίγη συμπάθεια περισσότερη για το Φίλιππο. Προσπαθούσε και είχε βοηθήσει πολύ ώστε μέσα στο ατίθασο αυτό μελίσσι να υπάρχει αγάπη και κατανόηση.
Μάθαιναν μαζί, γελούσαν μαζί, έπαιζαν μαζί και στ’ αλήθεια νοιάζονταν ο ένας για τον άλλο, αν και δεν το ‘λεγαν φωναχτά.
Τα εννιάχρονα παιδιά σπάνια κάνουν κάτι τέτοιο.
Πάντα όμως υπήρχε μία εξαίρεση σε όλα αυτά.
Ο Φίλιππος δεν ήταν ή δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει αληθινό μέλος της ομάδας.
Δεν το είχε διαλέξει, ούτε το ήθελε να είναι διαφορετικός. Απλά ήταν.
Και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να το αλλάξει.
Την πρώτη Κυριακή μετά το Πάσχα, η δασκάλα είχε μια θαυμάσια ιδέα.
Αφού πρώτα βρήκε εννέα ξύλινα αβγά, από αυτά που μπορεί κανείς εύκολα να ανοίξει και έπειτα να ξανακλείσει, τα έβαψε με ωραία χρώματα και τα έφερε στα παιδιά. Εκείνα κατενθουσιάστηκαν και η χαρά τους έγινε μεγαλύτερη, όταν αυτό που από την αρχή περίμεναν έγινε πραγματικότητα, όταν η δασκάλα μοίρασε τα αυγά, ένα για τον καθένα και την καθεμιά.
Ήταν μια υπέροχη ανοιξιάτικη μέρα, ξέχασα να σας πω πως ο Φίλιππος έμενε σε μια μικρή πόλη και η εκκλησία είχε προαύλιο με ένα μεγάλο, όμορφο και ανθοστόλιστο κήπο. Η συμφωνία ήταν να έβγαιναν όλοι έξω και να επέστρεφαν αφού είχαν βρει και βάλει μέσα στο αυγό τους το δικό τους σύμβολο για τη νέα ζωή.
Η δασκάλα δεν πρόλαβε να τελειώσει και τα παιδιά με φωνές και ποδοβολητό όρμησαν βιαστικά προς την αυλή, καθώς σε δέκα λεπτά θα έπρεπε να είχαν γυρίσει.
Μετά από λίγο ήταν πάλι όλοι μαζί στην τάξη.
Τα αυγά, κλειστά επάνω στην έδρα και τα παιδιά με ιδρωμένα τα μετωπάκια τους και τα μάγουλα κατακόκκινα, κατάκοπα αλλά χαρούμενα, στις θέσεις τους.
Η δασκάλα άνοιξε το πρώτο αυγό. Ένα λουλούδι!
Το μικρό ακροατήριο ζητωκραύγασε.
Μετά άνοιξε ένα άλλο. Μια πολύχρωμη μικρή πεταλούδα φάνηκε και αμέσως άρχισε να πετά ανάμεσα στα χαμογελαστά μουτράκια΄τους.
«Θαυμάσια. Υπέροχα»
 φώναξαν τα κορίτσια, καθώς για τα αγόρια ξέρετε, είναι κάπως δύσκολο να πουν, πόσο μάλλον να φωνάξουν κάτι τέτοιο για πράγματα σαν κι αυτό.
Έπειτα άνοιξε ένα τρίτο.
Μέσα ήταν μια πέτρα. Κάποιοι γέλασαν με νόημα, άλλοι είπαν:
«Πώς μπορεί μια πέτρα να συμβολίζει τη νέα ζωή; Κάποιο λάθος θα έγινε».
Τότε, ένα γεροδεμένο παιδί σηκώθηκε χωρίς δισταγμό και είπε:
«Αυτό είναι το δικό μου αυγό. Ήξερα πως όλοι θα βάζατε μέσα λουλούδια, φύλλα, ζουζούνια, πεταλούδες και πράγματα σαν κι αυτά.
Γι’ αυτό κι εγώ διάλεξα και έβαλα μία πέτρα. Άλλωστε για μένα, αυτό είναι νέα ζωή». Όλοι γέλασαν και χάρισαν στο συμμαθητή τους ένα ζεστό χειροκρότημα.
Έπειτα η δασκάλα, αφού είπε μερικά για τη σοφία των παιδιών αλλά και για το τι συμβολίζει η πέτρα, άνοιξε το επόμενο. Ησυχία απλώθηκε στην τάξη.
 Το αυγό ήταν άδειο.
Κάποιος μάλλον δεν είχε καταλάβει καλά τις οδηγίες.
«Είναι άδικο! Είναι ανόητο! Το αυγό είναι άδειο! Κάποιος τα έκανε θάλασσα!» άρχισαν όλοι να διαμαρτύρονται μετά από λίγες στιγμές αμηχανίας.
Εκείνη την ώρα η δασκάλα ένιωσε κάποιον να τραβά τη ζακέτα της και κοίταξε κάτω. «Είναι δικό μου» είπε ο Φίλιππος. «Είναι δικό μου».
Τα παιδιά αμέσως αντέδρασαν: «Ποτέ δεν κάνεις τίποτα σωστό Φίλιππε. Το αυγό είναι άδειο».
«Το έκανα σωστά» απάντησε ο Φίλιππος με τη γλυκιά φωνούλα του πιο σταθερή από ποτέ.
«Τοέκανα σωστά. Ο τάφος είναι άδειος. Ο Χριστός αναστήθηκε. Ο τάφος είναι άδειος».
Επικράτησε απόλυτη ησυχία, μια ησυχία όμορφη, γλυκιά και ζεστή.

Η δασκάλα με χαμηλωμένη τη φωνή, που λίγο έτρεμε, και μάτια γυαλιστερά ευχαρίστησε το Φίλιππο και ζήτησε από τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο.
Από εκείνη τη στιγμή τα πάντα ήταν διαφορετικά.
Δεν ξέρω αν πιστεύετε στα θαύματα, αλλά ένα τέτοιο συνέβη εκείνη την ημέρα. Από εκείνη τη στιγμή ο Φίλιππος έγινε ένα αληθινό μέλος της χαρούμενης και ατίθασης αυτής ομάδας.
Ο Φίλιππος πέθανε πέρυσι το καλοκαίρι.
Οι γονείς ήξεραν πως το κορμάκι του ήταν πιο ευαίσθητο και εύθραυστο από των άλλων παιδιών.
Κι έτσι τον Ιούλιο, όταν όλα ή μάλλον τα περισσότερα παιδάκια ξένοιαστα έπαιζαν και πλατσούριζαν στις ακρογιαλιές, μια απλή λοίμωξη, ένα κρυολόγημα που συνήθως χρειάζεται μονάχα ένα σιρόπι σε γεύση μπανάνας και μερικές μέρες στο κρεβάτι με τσάι, φρυγανιές και πορτοκαλάδα, η καρδούλα του Φίλιππου δεν άντεξε.
Στην τελετή του αποχωρισμού ήταν όλοι εκεί.
Οι γονείς, οι φίλοι, οι συγγενείς.
Οι συμμαθητές του από το Κυριακό σχολείο μαζεύτηκαν στον προθάλαμο της εκκλησίας και μαζί με τη δασκάλα τους προχώρησαν χωρίς δισταγμό προς το μέρος που ήταν ακουμπισμένο και σκεπασμένο το άψυχο κορμάκι του φίλου τους.
 Δεν κρατούσαν λουλούδια για να καλύψουν την τραγική και θλιβερή πραγματικότητα του θανάτου, ούτε πεταλούδες.
Κρατούσαν μόνο ένα μεγάλο, ξύλινο, άδειο αυγό.
Το άφησαν δίπλα του και σκουπίζοντας τα δακρυσμένα ματάκια τους παρηγορημένοι γύρισαν και κάθισαν στις θέσεις τους.
«Ο τάφος είναι άδειος. Ο Χριστός αναστήθηκε. Ο τάφος είναι άδειος» θυμήθηκαν και χαμογέλασαν.

O ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΣ

ΤΟ ΜΠΑΝΕΡΑΚΙ ΜΟΥ,

Create your own banner at mybannermaker.com! Copy this code to your website to display this banner!
...ΚΑΙ ΕΔΩ ΤΟ ΕΝΑ ΑΔΕΡΦΑΚΙ ΤΟΥ...
Create your own banner at mybannermaker.com! Make your own banner at MyBannerMaker.com!

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails