ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΝΑ...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ

Πάντα ήθελα να σου μιλήσω μανούλα μου. Απλά δίσταζα τόσο καιρό. Με αφορμή τη σημερινή Γιορτή της Μητέρας όμως, την βρήκα την ευκαιρία.

Μανούλα μην παρεξηγηθείς τέτοια μέρα που γιορτάζεις, αλλά δεν αντέχω, θα το πω: 

Πως σε αντέχει τόσα χρόνια ο μπαμπάς; 

Τι νόμιζες; 

Επειδή δεν μιλάω  έχω νοητική στέρηση και είμαι ανάπηρος, δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου;

Από τότε που ήμουν μέσα στην κοιλιά σου καταλάβαινα τι συμβαίνει, σε εσένα, αλλά και στο περιβάλλον σου. 

Τις αγωνίες σου, το άγχος σου, τις χαρές σου, όλα.

Θυμάσαι μια μέρα που «έπρηζες» για άλλη μια φορά τον μπαμπά, για να καταφέρει να βάλει τα ρούχα του στο ανάλογο μέρος τακτοποιημένα;

Εγώ ξεκαρδιζόμουν από τα γέλια μέσα στην κοιλιά σου, και εσύ νόμιζες ότι απλά κουνιέμαι.Μανούλα μου ξέρεις τι σημαίνει άντρας; Ένα αιώνιο ανώριμο παιδί που θέλει συνεχώς ιδιαίτερα μαθήματα παντού:

Α) Υποχρεωτικά μαθήματα: Απεξάρτηση από τη μαμά (300 ώρες).

Δεν σκέφτομαι μονίμως το σεξ, το φαί, τις γκόμενες, να παίξω στοίχημα, να πάω γήπεδο ή καφενείο (2.000 ώρες).

 Β) Πολύ χρήσιμα μαθήματα: Δεν κατουράω έξω από τη λεκάνη (100 ώρες σε συνδυασμό με προβολή βίντεο και πρακτική εξάσκηση. Τα παπούτσια δεν πάνε μόνα τους στη ντουλάπα (50 ώρες).

Γ) Μαθήματα επιλογής: Κουζίνα για αρχάριους: Οικιακές συσκευές ΟΝ ανοίγουν, OF κλείνουν(αυτό σε συνεργασία με πανεπιστήμιο Μακεδονία (40 ώρες).

Πως θα βρούμε το δρόμο χωρίς να χαθούμε, για το καλάθι με τα άπλυτα (100 ώρες συν προβολή σλάιντς).

Για σένα όμως  ήθελα να μιλήσω μανούλα μου, και ξέφυγα πάλι. Δυστυχώς για εσένα, ποτέ δεν θα φανώ αντάξιος των προσδοκιών σου. 

Πάντα θα υστερώ, πάντα θα χρειάζομαι την προστασία σου, πάντα η ύπαρξή μου θα πληγώνει την ψυχή σου.

Oύτε μπορώ να περπατήσω, ούτε να μιλήσω, αλλά ούτε και να εκφράσω στα  περισσότερα πράγματα την άποψή μου, τα πιστεύω μου, τις σκέψεις μου, τα όνειρά μου, τι με χαροποιεί, τι με στεναχωρεί, η οτιδήποτε άλλο. 

Τι να κάνουμε. 

Το «τράβηξες το λαχείο».

Έχεις ένα ανάπηρο παιδί. Καλά θα μου πεις γιατί απευθύνομαι μόνο σε εσένα, και όχι και στο μπαμπά;

Ξέρεις γιατί; 

Επειδή παρόλο που είμαι αγόρι, ξέρω ότι κάθε θηλυκή ύπαρξη στη φύση, έχει ένα και μοναδικό σκοπό:

Να βγάλει από τα σπλάχνα της το ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ. Ένα υγιές πλάσμα που θα είναι η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ. 

Στην αρχή βέβαια όλες οι γυναίκες δηλώνουν ανεξάρτητες, ότι θέλουν να δουλέψουν, να ερωτευθούν, να προσφέρουν στην κοινωνία.

Όλα αυτά φαίνονται ανούσια και μάταια, διότι στο τέλος ΟΛΕΣ, αποφασίζουν να φτάσουν στην ΚΟΡΥΦΩΣΗ της προσωπικής τους ΚΑΤΑΞΙΩΣΗΣ: Να γίνουν ΜΑΝΕΣ δηλαδή.

Έλα βρε μανούλα μου. 

Δε μπορώ να σε βλέπω έτσι. 

Σε τόσες πίκρες δε λύγισες. Και θα λυγίσεις τώρα που σου μιλάω ντόμπρα;

Χαλάρωσε και απόλαυσε τη συζήτησή μας. 

Που λέει ο λόγος συζήτηση, βέβαια.

Να πω ότι λυπάμαι που έγινα αιτία να γκρεμιστούν τα όνειρα σου; 

Το τραγούδι του Τζιμάκου δίνει την απάντηση σε όλα. 

Μου αρέσει και του Χατζηγιάννη όμως: «Ποιο πολύ από όσο φαντάζεσαι, ποιο πολύ από όσο φοβάσαι, ποιο πολύ από εμένα ΣΕ ΑΓΑΠΩ». Υπερβολές ε; 

Υπερβολή είναι η ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ στάση που κρατάς τόσα χρόνια.

Χαζός μπορεί να φαίνομαι, αλλά δεν είμαι. 

Σε παρατηρώ συνεχώς.

Προχθές σε έβλεπα να κοιτάζεις στην τηλεόραση, την βράβευση των γυναικών της χρονιάς.

 Πλάκα δεν έχει; 

Να λείπεις όλη μέρα από το σπίτι, να σου μεγαλώνουν τα παιδιά 2-3 νταντάδες, να σε υπηρετούν ψυχολόγοι, μακιγιέρ, διαιτολόγοι, κομμωτές κτλ, και να κλαίγεσαι κι από επάνω ότι είσαι κουρασμένη και δεν έχεις χρόνο…

Και να βραβεύεσαι και από επάνω. 

Και εσύ χαμογελούσες πικρά. Και να σε κοιτάζουν οι άλλες υποτιμητικά, όταν δηλώνεις επάγγελμα: «Οικιακά». 

Παρόλο που σπούδασες. Κι όλα αυτά για χάρη μου.

Σε θαύμαζα εκείνη τη στιγμή, και ας μην το καταλάβαινες. 

Για την αρχοντιά σου, την αξιοπρέπεια σου, την περηφάνια σου, τη σιωπή σου. 

Το ξέρω, το ξέρω.

Ούτε βραβεία θέλεις, ούτε να σε λέμε ηρωίδα και άλλες κολακείες, να ΄χαμε να λέγαμε.

 Εγώ όμως μανούλα το μόνο που θέλω είναι να σε ευχαριστήσω. Μανούλα θέλω να σε ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου για ότι έκανες για μένα, από τη στιγμή που γεννήθηκα, μέχρι τώρα που είμαι ήδη 10 χρονών. 

Για μένα εσύ είσαι η βασίλισσα μου.

Να θυμηθώ που μετά το αρχικό σοκ με αποδέχθηκες γεμάτη αγάπη, παρόλο που ήσουν συγκλονισμένη, παγωμένη, ψυχικά νεκρή, μέχρι να συνειδητοποιήσεις και να αποδεχθείς ότι έχεις ένα γιο μη φυσιολογικό; 

Και εγώ να κουρνιάζω στη ζεστή σου αγκαλιά ήρεμος και γαλήνιος; Πόσο με «ζεσταίνει» η θαλπωρή που μου προσφέρεις. 

Φοβερό ε; 

Μια παγωμένη ψυχή να εκπέμπει τόση ζεστασιά. 

Μόνο εσύ θα μπορούσες να το καταφέρεις αυτό μανούλα μου.

 Πάντα σε «ένιωθα», κι ας μην το καταλάβαινες. 

Τα ερωτηματικά σου για το τι έφταιξε, τις ενοχές σου, τη ντροπή σου, τις τυχόν ευθύνες σου, την αγωνία σου για τον τρόπο που θα με παρουσίαζες στην κοινωνία των «τέλειων».

 Αυτό μανούλα ποτέ δεν το κατάλαβα. 

Όλοι εσείς, γιατί προσπαθείτε να δείχνετε μονίμως, μια τέλεια και ψεύτικη εικόνα μεταξύ σας; 

Αφού ξέρετε, ότι πίσω από τα αστραφτερά χαμόγελα, φιλιά, αγκαλιές, φιλοφρονήσεις, ευγένειες και τόσα άλλα, κρύβεται μια άλλη κοινωνία. 

Μια κοινωνία νεύρων, υποκρισίας, κουτσομπολιού, κατινιάς, διαζυγίων.

Δεν ξέρω τι λένε οι άλλοι, αλλά εγώ μανούλα υποκλίνομαι στη δύναμη της ψυχής σου. 

Έφτασες στον πάτο, για να πάω εγώ ψηλά.

 Έκλαψες βουβά, ταπεινώθηκες, για να τους κάνεις να ΑΠΟΔΕΧΘΟΥΝ εμένα στην κοινωνία σας.

 Σιώπησες, για να μπορώ εγώ να φωνάξω με δύναμη: «Είμαι και εγώ εδώ μαζί σας». 

Μέχρι που στέρεψε το δάκρυ σου, και έφερες την κάθαρση σε εσένα, εμένα, αλλά και πολλούς άλλους άθελά σου.

Μου δόθηκες ολοκληρωτικά χωρίς καν να ζητήσεις αντάλλαγμα. 

Σε εσένα οφείλω εγώ την ύπαρξή μου. 

Σε εσένα οφείλουν πολλοί, την ευαισθησία τους στον ανθρώπινο πόνο.

Προχθές το βράδυ, που νομίζατε ότι κοιμάμαι εγώ κρυφάκουγα μανούλα.

Άκουσα τον αγαπημένο μου αδερφό να σας ζητάει ένα αδερφάκι. Γιατί αδελφούλη μου; 

Επειδή δε μιλάω και δε μπορούμε να παίξουμε μαζί; 

Όλο το βράδυ έκλαιγα βουβά, αλλά δεν ήθελα να σας στεναχωρήσω. Τόσες πίκρες τραβάτε για μένα. 

Να σας προσθέσω άλλη μία;

 Επειδή πιστεύω ότι σε κούρασα, τελειώνοντας  θα ήθελα να σου ξαναθυμίσω για άλλη μια φορά, τα υπέροχα λόγια μιας άλλης μητέρας παιδιού με ειδικές ανάγκες, της Emily Rearl Kingsley:

Όταν περιμένεις παιδί , είναι όπως , όταν ετοιμάζεσαι για ένα θαυμάσιο ταξίδι διακοπών στην Ιταλία . 

Αγοράζεις ένα σωρό βιβλία-οδηγούς και κάνεις τα όμορφά σου σχέδια … το Κολοσσαίο ,οι γόνδολες της Βενετίας , η εκκλησία του Αγίου Πέτρου . 

Μπορεί ακόμα να μάθεις και 2-3 χρήσιμες φράσεις στα Ιταλικά .

Όλα αυτά σου προξενούν ενθουσιασμό.

Μετά από ανυπομονησία μηνών, η μέρα του ταξιδιού φτάνει τελικά. Ετοιμάζεις τις βαλίτσες και ξεκινάς. 

Μετά από μερικές ώρες το αεροπλάνο προσγειώνεται. 

Η αεροσυνοδός ανακοινώνει: «Καλώς ήλθατε στην Ολλανδία».

-«Ολλανδία; Τι εννοείτε Ολλανδία; Εγώ αγόρασα εισιτήριο για την Ιταλία. Προορισμός μου είναι η Ιταλία. Όλη μου τη ζωή ονειρευόμουν την Ιταλία…» 

Όμως έχει γίνει μια αλλαγή στην πτήση. 

Το αεροπλάνο έχει προσγειωθεί στην Ολλανδία κι εκεί πρέπει να μείνεις.

Το ποιο σημαντικό είναι ότι δε σε έχουν μεταφέρει σε μια αηδιαστική, φοβερή, ακάθαρτη χώρα. 

Απλά είναι μια διαφορετική χώρα. 

Πρέπει να πας έξω, να αγοράσεις καινούργια καθοδηγητικά βιβλία, να μάθεις μια νέα γλώσσα και να γνωριστείς με μια νέα ομάδα ανθρώπων που διαφορετικά δε θα γνώριζες ποτέ.

Είναι απλά μια διαφορετική χώρα. 

Δεν είναι τόσο αστραφτερή, όσο η Ιταλία. 

Όταν όμως, μείνεις εκεί για λίγο και πάρεις μια ανάσα, κοιτάς γύρω σου και αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι ότι η Ολλανδία έχει ανεμόμυλους, η Ολλανδία έχει τουλίπες, έχει ακόμα και πίνακες του Rembrandt.

Παρόλα αυτά, αυτοί που γνωρίζεις πηγαινοέρχονται στην Ιταλία και υπερηφανεύονται για το θαυμάσιο ταξίδι τους εκεί. Και για το υπόλοιπο της ζωής σου θα λες…. 

Κι εγώ στην Ιταλία θα πήγαινα, αυτό σχεδίαζα πάντα.

Ο πόνος δε θα φύγει ποτέ, ποτέ, ποτέ, γιατί το χάσιμο αυτού του ονείρου είναι πολύ σημαντικό. 

Αν περάσεις όμως τη ζωή σου θρηνώντας για το χαμένο ταξίδι στην Ιταλία, δε θα μείνεις ποτέ ελεύθερος να απολαύσεις τα πολύ ιδιαίτερα, πολύ όμορφα πράγματα που έχει να σου προσφέρει η Ολλανδία.

Χρόνια πολλα μανούλα... 

ΠΗΓΗ:ΤΟ ΒΡΗΚΑ, ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΟΥ , ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΥΚΤΥΟ....