Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

ΑΓΑΠΗΤΗ ΦΙΛΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΡΙΑ...

Δεν ξέρω αλήθεια, πόσο προχώρησε το φεμινιστικό κίνημα. 
Εκείνο πού ξέρω, είναι πώς ξαφνικά ή γυναίκα εμφανίζεται στον αιώνα μας σαν ή σοβαρότερη καταναλώτρια. 

Οι διαφημιστές σ' αυτήν κυρίως αποτείνονται. 
Και το περίεργο είναι πώς όχι μόνο για το ύπεραυτόματο πλυντήριο πού θα την ξεκουράσει ούτε μόνο για τα ρουχαλάκια του παιδιού ή τα εϊδη γάλακτος για το μωρό, αλλά και για τα προσωπικά εϊδη του άντρα σ' αυτήν αποτείνονται.


Καί είναι πια κοινό μυστικό πώς της φόρτωσε ή σημερινή μας κοινωνία καί μια ευθύνη ακόμα. 
Να φροντίζει πρίν άπ' όλους για όλους.
 Γι' αυτό καί ευθύνεται για τον
«ύπερκαταναλωτισμό» την καινούρια καί φοβερά επικίνδυνη αρρώστια της εποχής μας.

Μα ας δούμε την προϊστορία του θέματος.


Θυμάμαι, λοιπόν, τον πατέρα μου πού σαν με έβλεπε να τρώγω με συμβούλευε: «Φάε καί ψωμί, παιδί μου. Δεν χορταίνει ό άνθρωπος μόνο με κρέας»! 
Σήμερα ό γονιός τραβάει τη φρατζόλα μπροστά από το παιδί του, του κόβει μια φετούλα καί λέει: «Μη γεμίζεις την κοιλιά σου με ψωμιά. Φάε σκέτο το κρέας σου». Βλέπετε όπως κι εγώ τη διαφορά σκέψης ανάμεσα στο τόσο κοντινό χτες καί στο σήμερα. 
Καί μια πού κουβεντιάζουμε για το κρέας. 
Μήπως θυμάσαι πόσες φορές τη βδομάδα είχαμε κρέας στα σπίτια μας; 
Συνήθως Κυριακή καί Πέμπτη. 
Την Κυριακή θυμάσαι πώς περιμέναμε το ροσμπήφ πού μοσχομύριζε ή τη μπριζόλα με τα πατατάκια; Την Πέμπτη είχαμε κιμά. Ακόμα έχω τη γεύση της μακαρονάδας με κιμά ή των κεφτέδων. Θυμάσαι πώς το λαδερό το εκτιμούσαμε πολύ. 
Το χειμώνα ή φασολάδα με τις ελιές μας ζέσταινε. 
Καί τα χορταρικά της ελληνικής γης, τα φασολάκια, τα κολοκυθάκια, οι μελιτζάνες μας συντηρούσανε το καλοκαίρι. 
Τα ανόρεχτα παιδιά ήταν σπάνιο φαινόμενο. 
Τα τρέχαμε στο γιατρό γιατί σίγουρα τα δόλια ήταν άρρωστα. 
Θυμάσαι με τί βουλιμία τρώγαμε το δειλινό το βρεγμένο ψωμί με τη ζάχαρη ριγμένη απάνω στη φέτα, ή στην καλύτερη περίπτωση ψωμί με μαρμελάδα.



Το Σάββατο ή μητέρα έφτιαχνε ένα κέικ πού την Κυριακή μας το μοίραζε δίκαια. Όχι, δεν μοίραζε όλο το κέικ. Από ένα κομμάτι τρώγαμε. Το υπόλοιπο το έκρυβε, το κλείδωνε εκεί πού κλείδωνε καί τίς μαρμελάδες.

Το κλειδί το κουβαλούσε μαζί της πάντα.Σήμερα το κρέας έχει γίνει ή βάση του διαιτολογίου μας. Όταν μάλιστα σου είπε ό γιατρός πώς βλάπτει το πολύ κρέας, εσύ κλονίστηκες. 
Αναρωτήθηκες απελπισμένη με τί άλλο μπορείς να συντηρήσεις την οικογένεια σου, μια καί τα όσπρια μας πειράζουν. 
Βλέπεις, μεταξένιο έχει γίνει το έντεράκι μας, άσε πού τα παιδιά μας δεν τρώνε τα λαδερά.


Γιατί καταφέραμε να μη νοιώθουν τα παιδιά καμία επιθυμία φαγητού, να μην ξέρουν το φυσιολογικό αίσθημα της πείνας. 
Τώρα δεν κλειδώνουμε πια τα γλυκά μας. 
Στό βάζο ζαχαρώνουν. Καί το κέικ πού αγοράσαμε από το γειτονικό ζάχαροπλαστείο ξεραίνεται καί πετιέται στο σκουπιδοτενεκέ. 
Ό κο-ρεσμός έχει μπει στην ψυχολογία της νεολαίας κι εμείς προσπαθούμε όλο καί με καινούρια αγαθά να της κεντροϋμε το ενδιαφέρον.
 Ή εποχή μας κατέβασε είδωλα από το βάθρο τους κι έβαλε ένα καινούριο είδωλο εκεί. Το είδωλο «Παιδί». Κι εμείς θυσιάζουμε σ' αυτό λογική καί τα πάντα. Έτσι μπήκαμε στην υπερκατανάλωση. 
Το ιστορικό μας, πού γι' αυτό μιλήσαμε από την αρχή, έπιβαρυμένο από στερήσεις χρόνων, από αναμνήσεις κατοχής, με γονείς πού το αναγκαίο το θεωρούσαν πολυτέλεια, έπιβαρυμένο από δικές μας ανεκπλήρωτες επιθυμίες, αντανακλά στο παιδί μας. 
Το παιδί μας πού μια καί δεν είναι κουτό είτε βολεύεται με αυτά πού του προσφέρουμε καί απαιτεί κι άλλα κι άλλα ή αντιδρά βίαια καί γίνεται άρνητής της κοινωνίας. 
Ξεκινά να γίνει άρνητής της καταναλωτικής κοινωνίας -οι χίπις: εύγλωττο παράδειγμα- μα επειδή τα νιάτα δεν γνωρίζουν το μέτρο, προχωρούν στον άναρχισμό.
Αγαπητή φίλη καταναλώτρια,

Ή καινούρια παιδαγωγική λέει πώς αν το παιδί σου ζητήσει μία σοκολάτα καί μία τσίχλα, να του πάρεις μόνο το ένα από τα δύο. Αυτό ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση του σπιτιού σου.
Έτσι θα μπορεί ή μητέρα καί αύριο να προσφέρει κάτι στο παιδί. Άλλα καί για άλλο ένα σοβαρό λόγο. Να μάθει το παιδί την ύπαρξη του ΟΧΙ. 
Πού ή ζωή θα του λέει αύριο συχνότερα από τοΝΑΙ. 
Καί ή προετοιμασία καί ή παραδοχή πώς υπάρχει καίΟΧΙ στη ζωή, ξεκινάει από το σπίτι.

Οι παιδαγωγοί μάλιστα προσθέτουν πώς το παιδί χρειάζεται αυτό το ΟΧΙ. 
Νοιώθει ασφάλεια όταν το συναντά. 
Στή διερεύνηση πού κάνει για να μάθει τίς προθέσεις μας καί την... αντοχή μας, σταματά στοΟΧΙ όπως σταματά στους τοίχους του σπιτιού του. Καί νοιώθει ασφαλισμένο με τοίχους καί στέγη όλοτρόγυρα.

Ή υπερκατανάλωση, πού την παραδεχτήκαμε σαν τρόπο ζωής, κατάλαβε το, απειλεί την ψυχική υγεία του παιδιού σου καί κινδυνεύει ή επόμενη γενιά, το εγγόνι σου δηλαδή, να στερηθεί βασικά πράγματα.
Το να διαθέτεις άσυλλόγιστα τον οικονομικό σου προϋπολογισμό για αγορές όχι χρειαζούμενες, αγορές πού ή καταναλωτική κοινωνία σε έπεισε πώς σου είναι εντελώς απαραίτητες, θα αναγκάσει εσένα καί τον άντρα σου να δουλέψετε περισσότερο, θα σας πάρει χρόνο πολύτιμο από την ξεκούραση σας. 
Θα μηδενίσει την επαφή με τα παιδιά σας. 
Θα σας στεγνώσει σαν άτομα. Θα σας μετατρέψει εσένα τη Μητέρα σε στεγνό ρομπότ.


Αγαπητή φίλη καταναλώτρια,

Σού δόθηκε το δικαίωμα να αποφασίζεις για το τί χρειάζεται το σπίτι σου. Ανάλαβε την ευθύνη να αποφασίζεις σωστά.

της

Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη
περιοδικό-''Πειραική Εκκλησία''

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ....


Δε θέλουμε να σε τρομάξουμε. Ούτε τώρα που άρχισες τις χαρούμενες διακοπές σου, να σου ξαναθυμίσουμε μαυροπίνακα, χι ίσον και χτυποκάρδια.

Το πρόβλημα είναι πολύ διαφορετικό, απ’ αυτά που έλυσες στο τετράδιο της αριθμητικής σου την περασμένη σχολική χρονιά. Δεν έχει αριθμούς, ούτε λύνεται με τη μέθοδο των τριών ή με συμμιγείς.

Είναι ένα παράξενο πρόβλημα, που όμως κάθε άνθρωπος, μικρός ή μεγάλος, πρέπει να λύσει. Και που όσο πιο νωρίς το λύσει, τόσο το καλύτερο γι’ αυτόν, για σένα.

Ανυπομονείς να τ’ ακούσεις; Πάρε, λοιπόν, μολύβι και χαρτί και άκου.

Ήτανε ένα παιδί, απαράλλακτο σαν κι εσένα. Δεν ήταν πλούσιο. Είχε όμως μια ζηλευτή επιμέλεια. Και όμοια όπως εσύ, ήθελε να γίνει κάτι στη ζωή. Και σπούδασε και κουράστηκε και αγωνίστηκε. Ώσπου γίνηκε ένας καθηγητής των μαθηματικών.

Χαρούμενος, λοιπόν, με το δίπλωμα του καθηγητού στο χέρι, πήγε να επισκεφθεί και τον πνευματικό που από μικρό παιδί τόσο τον συμβούλευε και τον αγαπούσε.

Του ‘δειξε με καμάρι το δίπλωμά του. Και του μίλησε για τα σχέδιά του στη ζωή, που φαινόταν τώρα πια να του χαμογελά.

Ο άνθρωπος του Θεού αφού τον συγχάρηκε για την επιτυχία του, του είπε:
— Νέε μου, ασφαλώς έμαθες να λύνεις πολλά προβλήματα. Και σε λίγο θα μάθεις κι άλλους. Όμως θα ήθελα να σου έδινα κι εγώ ένα πρόβλημα. Θέλεις;

Ο νέος κούνησε καταφατικά το κεφάλι και ο πνευματικός συνέχισε.
— Πάρε ένα κομμάτι χαρτί και γράψε: «Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος αν κερδίσει όλο τον κόσμο και χάσει την ψυχή του»;

Ο νέος έφυγε, με την υπόσχεση την άλλη μέρα να ερχόταν στον πνευματικό με τη λύση. Πήγε σπίτι του κι άρχισε να σκέφτεται.

Αν κερδίσει… Αν επιτύχει… Αν γίνει…
Όπως αυτός είχε γίνει κάτι… Μα αν με όλα τούτα χάσει την ψυχή του;.. Αν η επιτυχία τον απομακρύνει από τον Θεό;.. Αν με την απώλεια της ψυχής του, θα έπρεπε να πληρώσει την κοινωνική του θέση ή την επαγγελματική του σταδιοδρομία;.. Αν…

Ώρες έμεινε ο καθηγητής σκεφτικός. Ζύγισε τα δεδομένα. Προσπάθησε να βρει τον άγνωστο Χ.

Και την άλλη μέρα πήγε στον πνευματικό.
— Ευχαριστώ, είπε. Αυτό ήταν το δυσκολότερο πρόβλημα, με το οποίο καταπιάστηκα ποτέ. Μα με τη βοήθεια του Θεού το έλυσα. Είδα πως τίποτα δεν αξίζει, όσο η σωτηρία της ψυχής μου. Και αποφάσισα, δίνοντας την καρδιά μου στον Κύριο, να μην επιτρέψω σε τίποτε να φέρει ζημιά ή απώλεια  της ψυχής μου.

Καλό μας παιδί, η ζωή και σένα το ίδιο πρόβλημα θέτει. Και πρέπει κι εσύ, ενώ αισιόδοξα κι ελπιδοφόρα ατενίζεις το μέλλον σου και κάνεις σχέδια για τη ζωή σου, να βρεις μια λύση και να δώσεις μια απάντηση.

Ξέρουμε, πως τα δικά σου δεδομένα είναι διαφορετικά. Άλλοι οι δικοί σου σκοποί. Όμως θα συμφωνήσεις μαζί μας, πως μια είναι η ερώτηση και μια η πρέπουσα λύση.

Ευχόμαστε να τη βρεις. Και να καταλήξεις στο σωτήριο συμπέρασμα, πως «τίποτα δε θα σε ωφελήσει κι αν όλο τον κόσμο κερδίσεις, αν με τούτο χάσεις ή ζημιώσεις την πολύτιμη ψυχή σου».

από το παιδικό περιοδικό
ΠΑΙΔΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ
Ιούλιος 1964

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΕΙΠΕ...

Ο αγιασμός δεν είναι ακατόρθωτο πράγμα, 

είναι μάλιστα εύκολος, 
φθάνει εσείς 

να αποκτήσετε ταπείνωση και αγάπη.

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ...

Κάποιος ρωτούσε μια μέρα έναν άγιο άνδρα: «Πώς θα αγαπήσω πολύ τον Αγαθό Θεό;». Α! αποκρίθηκε ο άγιος, «ταπεινότης, ταπεινότης». Η υπερηφάνεια είναι αυτή που μας εμποδίζει να γίνουμε άγιοι. Η υπερηφάνεια είναι αλυσίδα, από όπου εξαρτώνται όλες οι κακίες. Η ταπείνωση είναι αυτή από όπου εξαρτώνται όλες οι αρετές (Λουκ. ις΄ 15)

  • Η ταπείνωση ήταν πάντοτε και θα είναι η αρετή των αγίων. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει αληθινή αγιότης. Είναι θεμέλιο αυτή και φύλακας όλων των χριστιανικών αρετών, τις οποίες αυτή παρουσιάζει καθαρές και ευάρεστες στο βλέμμα του Θεού (Λουκ. ιη΄ 13-14).
  • Με αυτήν κερδίζουμε την χάρη και τις ουράνιες ευλογίες. Χωρίς αυτήν  η δικαιοσύνη, η φιλανθρωπία, είναι αρετές ατελείς. Χωρίς αυτήν οι προσευχές μας και οι προσπάθειές μας είναι αδύνατες και οι θυσίες μας σχεδόν χωρίς αξία στα μάτια του Θεού. Ο Θεός εγκαταλείπει στις αδυναμίες τους τους υπερηφάνους και ευδοκεί να ευλογεί τους ταπεινούς (Λουκ. ιδ΄ 11).
  • Χωρίς την ταπείνωση, λέει ευλαβής συγγραφέας, η σκληραγωγία είναι καθαρή υποκρισία, η ύψιστη σκέψη είναι μυαλού πλάνη, και αυτή ακόμη η πτωχεία είναι ανόητη κενοδοξία (Β΄ Κορ. α΄ 9).
  • Η ταπείνωση λέει κάποιος άλλος, είναι όπως η ζυγαριά: όσο περισσότερο χαμηλώνει από την μια μεριά, τόσο περισσότερο υψώνεται από την άλλη.
  • Ο άγιος Κυπριανός λέει: Η ταπείνωση είναι η βάσις της αγιότητος.
  • Ο άγιος Ιερώνυμος την παριστάνει σαν πρώτη αρετή των χριστιανών. Άλλος άγιος την ονομάζει θεμέλιο, συντήρηση όλων των αρετών.
  • Ο άγιος Γρηγόριος την ονομάζει άλλοτε μητέρα και δέσποινα, άλλοτε ρίζα και πηγή των αρετών.
  • Τέλος η πίστη προϋποθέτει την ταπείνωση.
  • Η υπερηφάνεια είναι η αρχή όλων των αιρέσεων. Εάν νομίζει κάποιος ότι κατέχει ιδιαίτερη παιδεία και αυτήν εκτιμάει, φθάνει στο σημείο να προτιμάει περισσότερο αυτήν από την γνώμη όλης της Εκκλησίας (Ρωμ. ι΄ 13, 16).
  • Η ελπίδα στηρίζεται πάνω στην ταπείνωση. Ο ταπεινός άνθρωπος γνωρίζει καλά την αδυναμία του και την αθλιότητά του και φέρεται προς τον Θεό με θερμότητα και αποθέτει σ’ Αυτόν και μόνο όλη την ελπίδα του (Ρωμ. θ΄ 16).
  • Η αγάπη προς το Θεό ενισχύεται από την ταπείνωση. Ένα πνεύμα ταπεινό, βλέπει πως ό,τι έχει είναι από τον Θεό. Αισθάνεται κατά κάποιον τρόπο ότι ενθαρρύνεται στο να τον αγαπήσει ακόμη περισσότερο (Ιακ. α΄ 17).
  • Η υπομονή γεννιέται από την ταπείνωση. Ο ταπεινός γνωρίζει τις ατέλειές του και τα σφάλματά του και κρίνει τον εαυτό του άξιο κάθε τιμωρίας (Β΄ Κορ. ς΄ 4).
  • Η ειρήνη, η γαλήνη της ψυχής γεννιούνται από την ταπείνωση. Αυτό το λέει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός «Μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμι και ταπεινός τη καρδία» (Ματθ.  ια΄ 28-29).
  • Να είσαι ταπεινός και θα είσαι ειρηνικός με τον εαυτό σου. Τίποτε δεν θα επιθυμείς, τίποτε δε θα ζητάς, δε θα είσαι μελαγχολικός (Ιωαν. ιδ΄ 27).
  • Ο ταπεινός άνθρωπος, έλεγε παλαιός ιεροκήρυκας, είναι γλυκύς, ειρηνικός, ήσυχος, φαιδρός, ευπειθής, επιμελής, γεμάτος ζήλο, ανίκανος να αντιφάσκει.
  • Οι ταπεινοί είναι πάντοτε ενωμένοι με τους αδελφούς τους.
  • Η ταπείνωση διατηρεί την αγνότητα. Ο Θεός επιτρέπει πτώσεις στην ψυχή που στηρίζεται στον εαυτό της και έχει αυτοπεποίθηση (Μαρκ.  ιδ΄ 29).
  • Η ταπείνωση είναι αδελφή της πτωχείας. Ο ταπεινός είναι ευχαριστημένος πάντα για όλα, γιατί πιστεύει ότι έχει περισσότερο απ’ ό,τι του αξίζει.
  • Η ταπείνωση είναι συνδεδεμένη με την υποταγή. Η τέλεια ταπείνωση συνίσταται στο να αφήσει κανείς τη δική του θέληση. Είναι και το ευκολότερο μέσο η υποταγή για να κερδίσει κανείς την ταπείνωση (Εφεσ. ε΄ 21).
  • Όταν έτσι κάνουμε, θα δούμε ότι όλες οι αρετές εξαρτώνται από την ταπείνωση. Αντίθετα, εάν μια ψυχή δεν κατέχει το φρούριο της ταπεινώσεως, είναι σαν μια πόλη χωρίς οχυρώματα, ανοιχτή σε όλους τους εχθρούς και δε θα αργήσει να υποκύψει στα πάθη της και να πράξη τα σοβαρότερα αμαρτήματα.
  • Η έλλειψη της ταπεινώσεως κάνει τους ανθρώπους και τον ίδιο τον εαυτό μας ενοχλητικούς στα μάτια της.
  • Όπου λείπει η ταπείνωση, εκεί είναι ο τρόμος, η σύγχυση και καμμιά ανάπαυση. Σβήνεται η αγάπη μέσα στις ψυχές, γεννιέται το μίσος, η διχόνοια, η ζηλοτυπία, η ταραχή στην οικογένεια, στην κοινωνία (Ιακ. γ΄ 16). Αντίθετα, όπου βασιλεύει η ταπείνωση, εκεί δεν θα δεις φθόνο, φιλονικία, τίποτα από αυτά που εμποδίζουν την αγάπη(Εφεσ. δ΄ 2).
  • Οποιαδήποτε ενάρετη πράξη χωρίς την ταπείνωση είναι σαν ένα τείχος χωρίς θεμέλια, που σε λίγο θα πέσει (Ψαλ. 126.1).
  •  
  •  ΠΗΓΗ:http://www.xfd.gr/

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΕ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΤΟ ΘΕΟ...


  Μια φορά λοιπόν, ήταν ένα μικρό αγόρι που ήθελε να συναντήσει το Θεό.
Ηξερε ότι θα ήταν ένα μακρύ ταξίδι, μέχρι εκεί που έμενε ο Θεός, και έτσι πήρε μια τσάντα, έβαλε μέσα λίγο κέικ, λίγα αναψυκτικά και ξεκίνησε το ταξίδι του.
Όταν είχε προχωρήσει γύρω στα τρία τετράγωνα, είδε μια ηλικιωμένη γυναίκα, να κάθεται σε ένα παγκάκι στο πάρκο και να κοιτάζει τα περιστέρια.
Το αγόρι την πλησίασε και κάθησε δίπλα της.
Έιχε διψάσει ο μικρός. Άνοιξε την τσάντα του να πάρει και να πιεί ένα αναψυκτικό.
Παρατήρησε πως η κυρία ήταν πολύ πεινασμένη και έτσι έκοψε ένα κομμάτι από το κέικ και της έδωσε. 

Εκείνη με ευγνωμοσύνη το δέχτηκε και του χαμογέλασε πλατιά.
Το χαμόγελο της ήταν τόσο υπέροχο που ήθελε να το ξαναδεί, έτσι της έδωσε και ένα κουτάκι χυμό. 

Εκείνη του ξαναχαμογέλασε.
Το αγόρι ήταν ενθουσιασμένο.
Κάθησαν όλο το απόγευμα εκεί. 

Έπιναν, έτρωγαν, δίχως να πουν ούτε μια λέξη.
Όταν βράδυασε αρκετά, το μικρό αγόρι αισθάνθηκε κουρασμένο και αποφάσισε να γυρίσει στο σπίτι. 

Αφού είχε προχωρήσει λίγα βήματα, γυρίζει και τρέχει στην κυρία και της δίνει μια μεγάλη αγκαλιά. 
Εκείνη του χάρισε το πιο όμορφο χαμόγελο που είχε δει ποτέ στην ζωή του.

Όταν γύρισε στο σπίτι του η μητέρα του γεμάτη έκπληξη που το είδε με την υπέροχη χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του το ρώτησε:
- Γιατί σε βλέπω τόσο χαρούμενο; Τι έγινε;
- Εφαγα μεσημεριανό με τον Θεό, της απάντησε εκείνο.
Προτού του πεί κάτι η μητέρα του, εκείνο συνέχισε:
- Και ξέρεις ε; Τελικά, είναι γυναίκα, και έχει το ωραιότερο χαμόγελο στον κόσμο!
Εν τω μεταξύ, η γυναίκα, επίσης πολύ χαρούμενη, επέστρεψε στο σπίτι της.
Ο γιος της την ρώτησε:
- Γιατί είσαι τόσο χαρούμενη σήμερα μητέρα;
- Έφαγα κέικ σήμερα στο πάρκο με τον Θεό, απάντησε αυτή.
Και πριν την ξαναρωτήσει κάτι ο γιος της συμπλήρωσε:
- Και ξέρεις ε; Είναι πολύ πιο νέος από ο,τι τον φανταζόμουν.

Σας αφήνω με την ευχή όλοι μας να συναντήσουμε το Θεό φέτος, αν και εδώ που τα λέμε, είναι τόσο κοντά, ίσαμε το πρόσωπο του διπλανού μας!

O ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΣ

ΤΟ ΜΠΑΝΕΡΑΚΙ ΜΟΥ,

Create your own banner at mybannermaker.com! Copy this code to your website to display this banner!
...ΚΑΙ ΕΔΩ ΤΟ ΕΝΑ ΑΔΕΡΦΑΚΙ ΤΟΥ...
Create your own banner at mybannermaker.com! Make your own banner at MyBannerMaker.com!

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails