ΑΓΑΠΗΤΗ ΦΙΛΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΡΙΑ...

Δεν ξέρω αλήθεια, πόσο προχώρησε το φεμινιστικό κίνημα. 
Εκείνο πού ξέρω, είναι πώς ξαφνικά ή γυναίκα εμφανίζεται στον αιώνα μας σαν ή σοβαρότερη καταναλώτρια. 
Οι διαφημιστές σ' αυτήν κυρίως αποτείνονται. 
Και το περίεργο είναι πώς όχι μόνο για το ύπεραυτόματο πλυντήριο πού θα την ξεκουράσει ούτε μόνο για τα ρουχαλάκια του παιδιού ή τα εϊδη γάλακτος για το μωρό, αλλά και για τα προσωπικά εϊδη του άντρα σ' αυτήν αποτείνονται.

Καί είναι πια κοινό μυστικό πώς της φόρτωσε ή σημερινή μας κοινωνία καί μια ευθύνη ακόμα. 
Να φροντίζει πρίν άπ' όλους για όλους.
 Γι' αυτό καί ευθύνεται για τον«ύπερκαταναλωτισμό» την καινούρια καί φοβερά επικίνδυνη αρρώστια της εποχής μας.
Μα ας δούμε την προϊστορία του θέματος.

Θυμάμαι, λοιπόν, τον πατέρα μου πού σαν με έβλεπε να τρώγω με συμβούλευε: «Φάε καί ψωμί, παιδί μου. Δεν χορταίνει ό άνθρωπος μόνο με κρέας»! 
Σήμερα ό γονιός τραβάει τη φρατζόλα μπροστά από το παιδί του, του κόβει μια φετούλα καί λέει: «Μη γεμίζεις την κοιλιά σου με ψωμιά. Φάε σκέτο το κρέας σου». Βλέπετε όπως κι εγώ τη διαφορά σκέψης ανάμεσα στο τόσο κοντινό χτες καί στο σήμερα. 
Καί μια πού κουβεντιάζουμε για το κρέας. 
Μήπως θυμάσαι πόσες φορές τη βδομάδα είχαμε κρέας στα σπίτια μας; 
Συνήθως Κυριακή καί Πέμπτη. 
Την Κυριακή θυμάσαι πώς περιμέναμε το ροσμπήφ πού μοσχομύριζε ή τη μπριζόλα με τα πατατάκια; Την Πέμπτη είχαμε κιμά. Ακόμα έχω τη γεύση της μακαρονάδας με κιμά ή των κεφτέδων. Θυμάσαι πώς το λαδερό το εκτιμούσαμε πολύ. 
Το χειμώνα ή φασολάδα με τις ελιές μας ζέσταινε. 
Καί τα χορταρικά της ελληνικής γης, τα φασολάκια, τα κολοκυθάκια, οι μελιτζάνες μας συντηρούσανε το καλοκαίρι. 
Τα ανόρεχτα παιδιά ήταν σπάνιο φαινόμενο. 
Τα τρέχαμε στο γιατρό γιατί σίγουρα τα δόλια ήταν άρρωστα. 
Θυμάσαι με τί βουλιμία τρώγαμε το δειλινό το βρεγμένο ψωμί με τη ζάχαρη ριγμένη απάνω στη φέτα, ή στην καλύτερη περίπτωση ψωμί με μαρμελάδα.


Το Σάββατο ή μητέρα έφτιαχνε ένα κέικ πού την Κυριακή μας το μοίραζε δίκαια. Όχι, δεν μοίραζε όλο το κέικ. Από ένα κομμάτι τρώγαμε. Το υπόλοιπο το έκρυβε, το κλείδωνε εκεί πού κλείδωνε καί τίς μαρμελάδες.

Το κλειδί το κουβαλούσε μαζί της πάντα.Σήμερα το κρέας έχει γίνει ή βάση του διαιτολογίου μας. Όταν μάλιστα σου είπε ό γιατρός πώς βλάπτει το πολύ κρέας, εσύ κλονίστηκες. 
Αναρωτήθηκες απελπισμένη με τί άλλο μπορείς να συντηρήσεις την οικογένεια σου, μια καί τα όσπρια μας πειράζουν. 
Βλέπεις, μεταξένιο έχει γίνει το έντεράκι μας, άσε πού τα παιδιά μας δεν τρώνε τα λαδερά.

Γιατί καταφέραμε να μη νοιώθουν τα παιδιά καμία επιθυμία φαγητού, να μην ξέρουν το φυσιολογικό αίσθημα της πείνας. 
Τώρα δεν κλειδώνουμε πια τα γλυκά μας. 
Στό βάζο ζαχαρώνουν. Καί το κέικ πού αγοράσαμε από το γειτονικό ζάχαροπλαστείο ξεραίνεται καί πετιέται στο σκουπιδοτενεκέ. 
Ό κο-ρεσμός έχει μπει στην ψυχολογία της νεολαίας κι εμείς προσπαθούμε όλο καί με καινούρια αγαθά να της κεντροϋμε το ενδιαφέρον. Ή εποχή μας κατέβασε είδωλα από το βάθρο τους κι έβαλε ένα καινούριο είδωλο εκεί. Το είδωλο «Παιδί». Κι εμείς θυσιάζουμε σ' αυτό λογική καί τα πάντα. Έτσι μπήκαμε στην υπερκατανάλωση. 
Το ιστορικό μας, πού γι' αυτό μιλήσαμε από την αρχή, έπιβαρυμένο από στερήσεις χρόνων, από αναμνήσεις κατοχής, με γονείς πού το αναγκαίο το θεωρούσαν πολυτέλεια, έπιβαρυμένο από δικές μας ανεκπλήρωτες επιθυμίες, αντανακλά στο παιδί μας. 
Το παιδί μας πού μια καί δεν είναι κουτό είτε βολεύεται με αυτά πού του προσφέρουμε καί απαιτεί κι άλλα κι άλλα ή αντιδρά βίαια καί γίνεται άρνητής της κοινωνίας. 
Ξεκινά να γίνει άρνητής της καταναλωτικής κοινωνίας -οι χίπις: εύγλωττο παράδειγμα- μα επειδή τα νιάτα δεν γνωρίζουν το μέτρο, προχωρούν στον άναρχισμό.Αγαπητή φίλη καταναλώτρια,

Ή καινούρια παιδαγωγική λέει πώς αν το παιδί σου ζητήσει μία σοκολάτα καί μία τσίχλα, να του πάρεις μόνο το ένα από τα δύο. Αυτό ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση του σπιτιού σου.
Έτσι θα μπορεί ή μητέρα καί αύριο να προσφέρει κάτι στο παιδί. Άλλα καί για άλλο ένα σοβαρό λόγο. Να μάθει το παιδί την ύπαρξη του ΟΧΙ. 
Πού ή ζωή θα του λέει αύριο συχνότερα από τοΝΑΙ. 
Καί ή προετοιμασία καί ή παραδοχή πώς υπάρχει καίΟΧΙ στη ζωή, ξεκινάει από το σπίτι.
Οι παιδαγωγοί μάλιστα προσθέτουν πώς το παιδί χρειάζεται αυτό το ΟΧΙ. 
Νοιώθει ασφάλεια όταν το συναντά. 
Στή διερεύνηση πού κάνει για να μάθει τίς προθέσεις μας καί την... αντοχή μας, σταματά στοΟΧΙ όπως σταματά στους τοίχους του σπιτιού του. Καί νοιώθει ασφαλισμένο με τοίχους καί στέγη όλοτρόγυρα.
Ή υπερκατανάλωση, πού την παραδεχτήκαμε σαν τρόπο ζωής, κατάλαβε το, απειλεί την ψυχική υγεία του παιδιού σου καί κινδυνεύει ή επόμενη γενιά, το εγγόνι σου δηλαδή, να στερηθεί βασικά πράγματα.
Το να διαθέτεις άσυλλόγιστα τον οικονομικό σου προϋπολογισμό για αγορές όχι χρειαζούμενες, αγορές πού ή καταναλωτική κοινωνία σε έπεισε πώς σου είναι εντελώς απαραίτητες, θα αναγκάσει εσένα καί τον άντρα σου να δουλέψετε περισσότερο, θα σας πάρει χρόνο πολύτιμο από την ξεκούραση σας. 
Θα μηδενίσει την επαφή με τα παιδιά σας. 
Θα σας στεγνώσει σαν άτομα. Θα σας μετατρέψει εσένα τη Μητέρα σε στεγνό ρομπότ.

Αγαπητή φίλη καταναλώτρια,

Σού δόθηκε το δικαίωμα να αποφασίζεις για το τί χρειάζεται το σπίτι σου. Ανάλαβε την ευθύνη να αποφασίζεις σωστά.

της

Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη
περιοδικό-''Πειραική Εκκλησία''