Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

ΕΝΑ - ΕΝΑ ΒΗΜΑ...


"Στήριξον τα διαβήματά μου εν ταις οδοίς Σου, διά να μη σαλευθώσιν οι πόδες μου."
                                                                      Ψαλμός ιζ΄ 5

Ένα-ένα βήμα

Μια γυναίκα είδε ένα όνειρο. 
Βρισκόταν, λέει, ανάμεσα σ ένα πλήθος χαρούμενων νέων πάνω σ έναν καταπράσινο λόφο. 
Μπροστά της ξεκινούσε ένα στενό, ανώμαλο μονοπάτι, που πιο πέρα γινόταν χαράδρα. 

Όλο ανηφόριζε κι ήταν στρωμένο με μεγάλες, μυτερές πέτρες και άγρια αγκάθια.
Μια φωνή την πρόσταξε: 
«Αυτός είναι ο δρόμος της ζωής σου. Περπάτησέ τον!» 
Αυτή φοβήθηκε, μαζεύτηκε και αρνήθηκε. 
«Ανθρώπινο πόδι δεν μπορεί να πατήσει σ αυτό το δρόμο χωρίς να ματώσει. Δεν έχω τη δύναμη να σκαρφαλώσω. Θα ματώσω, θα λιποθυμήσω, θα πεθάνω». 
Η φωνή συνέχισε: «Αυτό το μονοπάτι φτιάχτηκε για σένα. Προχώρησε». 
Η γυναίκα ξεκίνησε. 
Δυο βήματα πιο κάτω άρχιζαν τα αγκάθια και οι πέτρες. 
Μα ξαφνικά, μόλις σήκωσε το πόδι της, ένα παιδί, σαν άγγελος, βρέθηκε μπροστά της και καθάρισε τόσο τόπο, ώστε να χωράει ακριβώς μια πατημασιά. 
Η γυναίκα πάτησε το πόδι της και το παιδί καθάρισε άλλη μια πατημασιά. 
Έτσι συνέχισε το δρόμο της. 
Σαν γύρισε το κεφάλι της για να δει πόσο είχε προχωρήσει, εκεί, στην αρχή του μονοπατιού, στεκόταν ο Κύριος κι έδειχνε στο παιδάκι με το δάχτυλο πού ακριβώς να κάνει τόπο για το πόδι της. 
Αυτό το όνειρο κυριάρχησε στη σκέψη της σ όλη της τη ζωή και ανακούφισε κάθε πικρή της στιγμή... 
Η ζωή του Χριστού φαίνεται δύσκολη, ο διάβολος την παρουσιάζει ακατόρθωτη. 
Μα είναι ο Χριστός, που με την αναγέννηση που μας χαρίζει, την κάνει μπορετή και όμορφη. 
Ο δρόμος Του είναι στενός, μα δεν είμαστε μόνοι. 
Εκείνος στηρίζει το κάθε μας βήμα.


Κύριέ μου, μάθε με να μην κοιτάζω τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες, μα να κοιτάζω στα μάτια Εσένα με πίστη κι έτσι να παίρνω δύναμη και να προχωρώ με θάρρος και χαρά για την Ουράνια Πατρίδα.

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

ΕΙΔΙΚΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ


"Και ο καρπός της δικαιοσύνης σπείρεται εν ειρήνη υπό των ειρηνοποιών."                        Ιακώβου γ΄ 18


Ειδικό δρομολόγιο

Οι βασιλικοί πιγκουίνοι είναι δυναμικοί και μάλιστα γίνονται ιδιαίτερα επιθετικοί κατά τη διάρκεια του ζευγαρώματος.
Υπερασπίζονται τότε με πάθος την περιοχή που τους αναλογεί, σχεδόν μισό τετραγωνικό μέτρο.
Όλα αυτά δεν σπανίζουν καθόλου στο βασίλειο των ζώων και των πουλιών.
Μόνο που οι βασιλικοί πιγκουίνοι, σε αντίθεση με πολλά άλλα ζώα, αντιπαθούν φοβερά τους διαπληκτισμούς. Προκειμένου λοιπόν να τους αποφύγουν και ειδικά όταν πρέπει να περάσουν ανάμεσα από πληθυσμό όπου υπάρχουν νεογνά ή πιγκουίνοι σε ζευγάρωμα, διαλέγουν με πολλή προσοχή το δρομολόγιό τους.
Προτιμούν συνειδητά να περνούν δίπλα από πιγκουίνους που κοιμούνται, ώστε αμφότεροι να διαφυλάξουν την ειρήνη και να μην δώσουν αφορμές και εναύσματα για τσακωμούς.
Έχουμε παίξει ποτέ αυτό το ρόλο του βασιλικού πιγκουίνου στη ζωή μας;
Το ρόλο δηλαδή του ειρηνοποιού;
Είναι ευλογία του Θεού να σκορπάς ειρήνη με το χαμόγελό σου, το ασυννέφιαστο πρόσωπό σου, το κλειστό σου στόμα. Είναι ευλογία και φανερώνει το πόσο έχει δουλέψει ο Θεός στη ζωή σου, όταν μπορείς να ενώνεις τα αγεφύρωτα με την προσευχή σου, όταν μεταχειρίζεσαι τη σοφία του Κυρίου για να αμβλύνεις τις διαφορές, να κλείνεις πληγές, να επουλώνεις τραύματα.
Ας γίνουμε ειρηνοποιοί αδελφοί μου, γιατί οι ειρηνοποιοί είναι μακάριοι.
Ας φέρουμε ειρήνη με τη συμπεριφορά και την πολιτεία μας στην οικογένειά μας, στην εκκλησία μας.
Ας αποτρέψουμε τον πόλεμο, και τα λόγια που πληγώνουν, με κάθε θυσία. 

Κύριέ μου, οδήγησε Εσύ τα βήματά μου σε δρόμους ειρήνης. Φύλαξε την καρδιά μου από πικρίες και παράπονα, και δώσε μου πνεύμα επιείκειας και ευγνωμοσύνης. Να μην βλέπω σε πρόσωπα και καταστάσεις, μα πίσω από όλα να διακρίνω το χέρι της αγάπης Σου, κι έτσι να 'χω πάντα μέσα μου, και να σκορπίζω γύρω μου, ειρήνη.

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

«ΠΑΤΕΡ ΑΦΕΣ ΑΥΤΟΙΣ ΟΥ ΓΑΡ ΟΙΔΑΣΙ ΤΙ ΠΟΙΟΥΣΙ»


Όποιος μελετά το ευαγγέλιο μένει ενεός και άναυδος, όχι μόνο ενώπιον της σταυρικής θυσίας του Χριστού, αλλά και ενώπιον του μεγέθους της ανεξικακίας του, της μακροθυμίας και συγγνώμης του και τέλος ενώπιον της απέραντης και απροσδιόριστης αγάπης του.
        Ενώ ο Ιησούς ποικίλως και πολυτρόπως ευεργέτησε τον ιουδαϊκό λαό και έδειξε σ’ αυτούς το ενδιαφέρον και την αγάπη του, εν τούτοις «όχλος πολύς μετά μαχαιρών και ξύλων» (Ματθ. 26,47) έρχεται και τον συλλαμβάνει λες και ήταν ληστής (Ματθ. 26,55) και τον παραδίδουν στον Καϊάφα τον αρχιερέα. Εκεί προσπάθησαν με ψευδομαρτυρίες να τον καταδικάσουν σε θάνατο. Τον φτύνανε στο πρόσωπο, τον δίδανε καρπαζιές, και τον ράπιζαν λέγοντας· προφήτεψε Χριστέ ποιος σε χτύπησε.
        Μετά τον παρέδωσαν στον Πιλάτο, ώστε να τον δικάσει και εν τέλει να τον τιμωρήσει με την ποινή του θανάτου.

        Ο Ιούδας εν τέλει παραδέχεται την αθωότητά του (Ματθ. 27,1-5) χωρίς όμως να ζητήσει το έλεός του·

        ο Πιλάτος ανακαλύπτει κι αυτός ότι είναι αθώος και ότι λόγω φθόνου τον παρέδωσαν και προσπαθεί να τον σώσει, βάσει εθίμου που υπήρχε να απολύει ένα κρατούμενο, όποιον ήθελε ο λαός.
        Και κείνοι, ακούγοντας τους αρχιερείς και τους πρεσβυτέρους, ζητάνε να ελευθερωθεί ο στασιαστής και δολοφόνος  Βαραββάς (Λκ. 23,19) και να σταυρωθεί ο αθώος Χριστός. Ο Πιλάτος υποκύπτει την πίεση του όχλου και ο Χριστός παραδίνεται για να σταυρωθεί. Οι στρατιώτες τον εμπαίζουν σαδιστικά και πρόστυχα και τον οδηγούν στην σταύρωση. Μόλις ανέβηκε στον σταυρό έχοντας και δύο κοινούς ληστές παράπλευρά του αρχίζει η κακία των Εβραίων να οργιάζει.
        Το πλήθος γαυριά και αλαλάζει και μαίνεται κραυγάζοντας, βλασφημώντας και εμπαίζοντας· «αυτός είναι (ο έξυπνος) που θα κατέλυε τον ναό και πάλι θα τον οικοδομούσε σε τρεις μέρες! Σώσαι λοιπόν τον εαυτό σου· αν είσαι υιός του Θεού κατέβα από τον σταυρό.
        »Όμοια δε ενέπαιζαν και οι αρχιερείς μετά των γραμματέων και πρεσβυτέρων και Φαρισαίων λέγοντας· άλλους έσωσε τον εαυτό του δεν μπορεί να τον σώσει· εάν είναι βασιλεύς του Ισραήλ ας κατεβεί τώρα από τον σταυρό και τότε θα πιστέψουμε σ’ αυτόν· εφ’ όσον έχει πίστη στον Θεό, άς τον σώσει τώρα, εάν βέβαια τον θέλει· διότι αυτός είπε ότι είναι υιός του Θεού.
        »Τα ίδια δε έκαναν και οι ληστές που σταυρώθηκαν μαζί του· τον ονείδιζαν» (Ματθ. 27,39-44), άσχετα αν αργότερα ένας απ’ αυτούς μετανόησε και ομολόγησε την θεότητά του (Λκ. 23,40-43).

        Ποια ήταν η αντίδραση του Χριστού σ’ όλη αυτή τη λυσσαλέα, σιχαμερή και δαιμονική εκστρατεία εναντίον του;
        Μήπως κατέβηκε από το σταυρό εγκαταλείποντας μια για πάντα το έργο της σωτηρίας μας, όπως επιθυμούσαν οι ανόητοι και ασύνετοι και άπιστοι Ιουδαίοι, που ενώ είδαν τόσα φοβερά θαύματα, και αναστάσεις νεκρών ακόμα, εξακολουθούν να ζητούν σημείο κατά τα γούστα τους;
        Μήπως οργίσθηκε; Μήπως τους καταράστηκε; Μήπως διέταξε να τιμωρηθούν παραδειγματικώς και να κονιορτοποιηθούν ολοσχερώς οι εχθροί του; Τίποτα απ’ όλα αυτά. Έχοντας γαλήνη και ηρεμία, προσευχήθηκε με πόθο σφοδρό, όχι για τον εαυτό του αλλά για τους εχθρούς του.
        «Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λκ. 23,34). Πατέρα μου συγχώρα τους και μη καταλογίζεις ενοχή στην κτηνώδη και εγκληματική συμπεριφορά τους. Δεν ξέρουν τι κάνουν. Έχουν τυφλωθεί εντελώς.

        Αυτό που είπε στην επί του όρους ομιλία του διορθώνοντας το νόμο της Παλαιάς Διαθήκης αυτό πράττει τώρα. Είχε πει τότε· «Ακούσατε ότι έχει λεχθεί, ν’ αγαπήσεις τον πλησίον σου και να μισήσεις τον εχθρό σου. Εγώ όμως σας λέγω, ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να ευλογείτε αυτούς που σας καταριόνται, να φέρεσθε καλά σ’ αυτούς που σας μισούν και να προσεύχεσθε γι’ αυτούς που σας δημιουργούν προβλήματα και σας διώκουν. Κι όλα αυτά να τα κάνετε για να γίνετε αληθινά και γνήσια παιδιά του επουράνιου πατέρα σας, που τον ήλιο τον ανατέλλει για όλους, πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει σε δικαίους και σε αδίκους. Διότι αν αγαπήσετε αυτούς που σας αγαπούν, ποιος θα είναι ο μισθός σας; Και οι τελώνες (που είναι οι χειρότεροι άνθρωποι) το ίδιο κάνουν. Να γίνετε λοιπόν τέλειοι όπως ακριβώς ο επουράνιος πατέρας σας είναι τέλειος» (Ματθ. 43-48).

        «Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».  
        Ο ιερός Χρυσόστομος αναπτύσσοντας το ρητό αυτό θέτει δύο ερωτήματα και δίνει ο ίδιος τις αντίστοιχες απαντήσεις (Ε.Π.Ε. τόμ. 36, σσ. 29-35 και 63-69).
        α΄) Συγχωρέθηκε η φρικτή αμαρτία των σταυρωτών; Ναι για όσους μετανόησαν. Μετανόησαν και πίστεψαν στον Χριστό 3.000 (Πρξ. 2,41) και μετά 5.000 (Πρξ. 4,4) και μετά μυριάδες (Πρξ.21,20). Επίσης ο Παύλος, ο Πέτρος που τον αρνήθηκε, αλλά ύστερα έκλαψε πικρά, και τόσοι άλλοι.
        β΄) Μπορούμε εμείς να μιμηθούμε τον Χριστό σ’ αυτήν την θαυμαστή και θεϊκή ανεξικακία του;
        Ναι μπορούμε! Διαφορετικά δεν θα έλεγε ο Χριστός «άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς και μάθετε απ’ εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών· ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστίν» 
(Ματθ. 11,29-30). 
Δεν θα έλεγε ο Παύλος «μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού» (Α΄ Κορ. 11,1).
Και δεν το λέγει μόνο αλλά μας το δείχνει και στην πράξη. Ενώ υπέστη τα πάνδεινα από τους Εβραίους (πρβλ. Β΄ Κορ. 11,24-25), εν τούτοις μας λέγει ότι έχει μεγάλη και συνεχή οδύνη για την τύχη των ομοεθνών του και εύχεται, αν ήταν δυνατόν, να γίνει ανάθεμα, να χωριστεί δηλαδή από τον Χριστό, αν μπορούσε αυτό να τους σώσει (Ρωμ. 11,24-25). 

Δεν θα έλεγε ο διάκονος και πρωτομάρτυς απόστολος Στέφανος «Κύριε μη στήσεις αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην» (Πρξ. 7,60) και μάλιστα « θεις τα γόνατα».
   Προσευχήθηκε όχι εική και ως έτυχεν αλλά γονατιστός και με φωνή ισχυρή, φανερώνοντας έτσι τον πόθο και την επιθυμία που τον κατείχε να μη τιμωρηθούν αυτοί που τον λιθοβολούσαν.
        Αλλά και στην Παλαιά Διαθήκη, τότε που υπήρχε ο νόμος «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» και «οδόντα αντί οδόντος» υπήρξαν δίκαιοι που ζήσανε κατά το πνεύμα της Καινής Διαθήκης.

        Ο Μωυσής, ο οποίος υπέστη τα μύρια όσα από τους ομοεθνείς του, προσεύχεται στον Θεό που είχε αποφασίσει να τους καταστρέψει και λέγει· «Εάν τους συγχωρέσεις την αμαρτία συγχώρεσέ την· διαφορετικά, σβήσε και μένα από το βιβλίο που με έγραψες (Εξ. 32,31-32). Ο άγιος δεν μπορεί να ευτυχεί όταν οι άλλοι υποφέρουν ή χάνονται. Γι’ αυτό προκρίνει τη σωτηρία των άλλων από τη δικιά του.

 Ο Δαυίδ, όταν ο Θεός έστειλε άγγελο και αποδεκάτιζε τους Ισραηλίτες, είπε·  «Εγώ ο ποιμένας αμάρτησα και εγώ ο ποιμένας έκανα κακό. Ας πέσει η τιμωρία σε μένα και την πατρική μου οικογένεια» (Β΄ Βασ. 24,17). Νωρίτερα ο Δαυίδ, όταν έμαθε
το θάνατο του υιού του Αβεσσαλώμ, ο οποίος είχε επαναστατήσει εναντίον του, παρασύροντας μέγα μέρος του λαού και του στρατού και δημιουργώντας απίστευτη αναστάτωση και ταλαιπωρία στο Ισραήλ αλλά και στον πατέρα του, ο οποίος φάνηκε να πνέει τα λοίσθια σαν βασιλιάς, είπε γεμάτος πόνο και οδύνη· «Παιδί μου Αβεσσαλώμ, παιδί μου, παιδί μου Αβεσσαλώμ, γιατί να μη πεθάνω εγώ για σένα; Εγώ έπρεπε να πεθάνω, Αβεσσαλώμ, υιέ μου, υιέ μου» (B΄ Βασ. 18,33)!

        Αλλά και ο Σαμουήλ ο προφήτης περιφρονήθηκε από τους Ιουδαίους, οι οποίοι του ζήτησαν να τους εγκαταστήσει βασιλιά όπως έχουν τα ειδωλολατρικά έθνη και δεν αρκέσθηκαν στους Κριτές, μέσω των οποίων διοικούσε ο Θεός. Ο Σαμουήλ λοιπόν, που ο Θεός για να τον παρηγορήσει του είπε· «Δεν περιφρόνησαν εσένα, αλλά εμένα (Α΄ Βασ. 8,7), όταν αργότερα τους ήλεγξε σφοδρά για την κακοήθειά τους και για την ανταρσία τους απέναντι στον Θεό και κείνοι, αντιλαμβανόμενοι το λάθος τους, τον παρακάλεσαν να προσεύχεται γι’ αυτούς, για να μη τιμωρηθούν με θάνατο, εκείνος απάντησε· «Μακάρι να μη πέσω ποτέ σε τέτοια αμαρτία, να παύσω να προσεύχομαι για σας. Αντίθετα θα συνεχίσω να υπηρετώ τον Κύριο και να σας δείχνω τον καλό και ευθύ δρόμο του Κυρίου» (Α΄ Βασ. 12, 23).
        Τα προαναφερθέντα παραδείγματα των αγίων όπως και διδασκαλία της αγίας Γραφής μας τονίζουν ξεκάθαρα ότι όλοι μπορούμε και οφείλουμε να μιμηθούμε την ανεξικακία του Χριστού και των αγίων του. Αμήν· γένοιτο.

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ


Σάββατο 21 Μαΐου 2011

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΜΑΘΑΝ...


Κάποτε υπήρχε ένα πανέμορφο ελεφαντάκι το οποίο είχε εγκαταλείψει η μητέρα του για άγνωστους λόγους. 
Άγνωστους σε εμάς που καλούμαστε να ερμηνεύσουμε ένα γεγονός που δε ζήσαμε και δεν γνωρίζουμε το βάθος της υπόθεσης. 
Πάντως όπως και να έχει το ελεφαντάκι βρέθηκε μόνο του να περιπλανιέται μέσα στην ζούγκλα.
Κάποιοι ακτιβιστές επιστήμονες που μελετούσαν την περιοχή της ζούγκλας όπου είχε εγκαταλειφτεί το μικρό ζώο, το είδαν και πήραν την απόφαση να το πάρουν μαζί τους, έτσι ώστε να το περιθάλψουν στην πρόχειρη επιστημονική βάση που είχαν κατασκευάσει προσωρινά ως εφαλτήριο των ερευνών τους. 
Έτσι και έγινε.
Για λόγους ασφαλείας αλλά και για πρακτικούς καθαρά λόγους αφού ο χώρος τους ήταν πάρα πολύ μικρός, έδεσαν στο ελεφαντάκι με ένα μικρό μαλακό σχοινάκι από το ποδαράκι του έτσι ώστε να μην μπορεί να φύγει και να χαθεί αλλά και για να έχουν το γενικότερο έλεγχο του.
Το μικρό ελεφαντάκι έκανε αρκετές προσπάθειες να τραβήξει τον πάσαλο, προσπάθησε πολλές φορές να σπάσει το σχοινί με το οποίο το είχαν δεμένο αλλά είδε ότι δεν ήταν δυνατόν να τα καταφέρει. 
Καθότι μικρό ακόμη και αδύναμο δεν είχε αυτή την δυνατότητα.
Πέρασαν οι μέρες και οι μήνες και συμπληρώθηκε ένας χρόνος.
Το ελεφαντάκι ήταν πλέον ένας ολοκληρωμένος μεγάλος και δυνατός ελέφαντας. Μεγάλος και δυνατός, έτοιμος μονάχα με την φωνή του, με μια κίνηση του να σκορπίσει τον τρόμο και τον πανικό και να ισοπεδώσει τα πάντα στο πέρασμα του.
Όμως παρόλη αυτή την σωματική και μυϊκή εξέλιξη του εκείνος ήταν ακόμη δεμένος και σκλαβωμένος από το μικρό αδύναμο σχοινάκι, την μικρή κορδελίτσα και το μικρό ξύλινο πάσαλο που του είχαν βάλει την πρώτη μέρα που ακόμη μωρό τον είχαν βρει οι επιστήμονες στην ζούγκλα.
Ποτέ μα ποτέ εκτός από τις πρώτες εκείνες στιγμές- μωρό ακόμη- δεν προσπάθησε να κόψει το σχοινί και να ελευθερωθεί.
Να φύγει, να τρέξει προς την ζωή, την ζωή της ζούγκλας, της πραγματικότητας μέσα στην οποία ανήκε.
Και τούτο γιατί είχε πιστέψει απόλυτα ότι δεν μπορεί. Ότι δεν γίνεται.
Ότι θα είναι πάντα δέσμιος και φυλακισμένος.
Δούλος στις επιθυμίες των άλλων και κυρίως σε αυτό που οι άλλοι όρισαν γι αυτόν να είναι.
Είχε αναπτύξει από μικρός την σκεπτομορφή, ότι η ελευθερία δεν είναι δυνατή.
Είχε μέσα του αυτοματοποιηθεί η σκέψη ότι αυτόν τον πάσαλο δεν μπορεί να τον κουνήσει.
Δεν μπορεί να κερδίσει την λευτεριά του.
Είμαι δέσμιος έλεγε και έτσι θα πεθάνω.
Και όμως όλα ήταν τόσο απλά, αλλά και τόσο δύσκολα χωρίς την επιθυμία να σπάσει την σχέση του με το παρελθόν και τους κανόνες που άλλοι έβαλαν στην ζωή του για να τον κάνουν σκλάβο τους. Η λευτεριά, η γεύση μιας άλλη ζωής, είναι η κατανόηση των δυνατοτήτων μας.
Η συμφιλίωση με τον εαυτό μας.
Η γνωριμία την αληθινή μας φύση, με αυτό που πλαστήκαμε να είμαστε και όχι με εκείνο που η οικογένεια μας, η φυλή μας, τα σχολεία μας, και η κοινωνία μας είπε πως πρέπει να είμαστε μοιράζοντας μας ρόλους που εξυπηρετούν την " κοινωνική ηρεμία" και συμβατικότητα, είναι μια δυνατότητα πραγματική και όχι ουτοπική.
Άλλωστε το πάθος για την λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά….
Αρκεί να το πιστέψουμε, να το ποθήσουμε, να το θελήσουμε, να αγωνιστούμε να φύγουμε μακριά από την κόλαση της συνήθειας. 


ΠΗΓΗ:  http://plibyos.blogspot.com/2009/10/blog-post.html

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

ΟΙ ΘΥΣΑΥΡΟΙ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ.


Ο Κέπλερ ήταν ο πρώτος που παρατήρησε πως οι νιφάδες του χιονιού έχουν έξι πλευρές.
Δε γνώριζε, βέβαια, πως η κάθε μια τους είναι διαφορετική από τις άλλες.
Πράγματι, η νιφάδα σχηματίζεται από συνένωση μορίων νερού.
Με τα 1018 μόρια νερού που περιέχει, λοιπόν, οι δυνατοί συνδυασμοί τοποθέτησης των μορίων ξεπερνούν σε αριθμό τη φαντασία μας.
Υπολογίζοντας στατιστικά, καμία από τις νιφάδες που έχουν πέσει πάνω στη φλούδα της γης μας δεν έχει το ίδιο ακριβώς σχήμα με κάποια άλλη.
Κι αν μια νιφάδα ζυγίζει μόνο ένα εκατομμυριοστό του γραμμαρίου, τότε πάλι με υπολογισμούς θεωρείτε πως η μάζα του χιονιού που έχει πέσει ανά τις χιλιετίες πάνω στη γη είναι πενήντα φορές μεγαλύτερη από τη μάζα της.
Πόσο αξιοπερίεργο!.
Θα σχολιάσουν κάποιοι.
Πόσο αξιοθαύμαστο!.
Θα πουν κάποιοι άλλοι.
Πόσο δυνατές μαρτυρίες της δημιουργίας του ζωντανού Θεού, θα πουν κάποιοι τρίτοι.
Όλοι μένουν εκστατικοί μπροστά στα θαύματα του Κυρίου, μα λίγοι αναγνωρίζουν, λιγότεροι ευχαριστούν και ακόμη λιγότεροι παραδίδουν τη ζωή τους στον άπειρο Θεό.
Στο Θεό που μας διεκδικεί, γιατί με μεράκι μας έπλασε, δεν είπε κι έγινε για τον άνθρωπο, μα έσκυψε και πήρε λάσπη και φύσηξε το Πνεύμα Του πάνω σ’αυτόν.
Στον Θεό , που με απόλυτη τελειότητα έφτιαξε τους μηχανισμούς και τους νόμους  του σύμπαντος και μας έβαλε μέσα σε αυτό.
Πέρα από το θαυμασμό για την υπέροχη φύση που μας περιβάλει, αξίζει να αναζητήσουμε τον Μοναδικό, τον Αγιο Κύριο.
Να γνωριστούμε προσωπικά μαζι Του, να γονατίσει η καρδιάμας στο Γολγοθά, να γίνουμε οι λυτρωμένοι του Ιησού Χριστού, οι μαθητές, οι φίλοι του.




ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, ΜΕΡΑ ΑΓΑΠΗΣ



Κυριακή 8 Μαΐου 2011

ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΝΑ...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ

Πάντα ήθελα να σου μιλήσω μανούλα μου. Απλά δίσταζα τόσο καιρό. Με αφορμή τη σημερινή Γιορτή της Μητέρας όμως, την βρήκα την ευκαιρία.
Μανούλα μην παρεξηγηθείς τέτοια μέρα που γιορτάζεις, αλλά δεν αντέχω, θα το πω: 
Πως σε αντέχει τόσα χρόνια ο μπαμπάς; 
Τι νόμιζες; 
Επειδή δεν μιλάω  έχω νοητική στέρηση και είμαι ανάπηρος, δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου;
Από τότε που ήμουν μέσα στην κοιλιά σου καταλάβαινα τι συμβαίνει, σε εσένα, αλλά και στο περιβάλλον σου. 
Τις αγωνίες σου, το άγχος σου, τις χαρές σου, όλα.
Θυμάσαι μια μέρα που «έπρηζες» για άλλη μια φορά τον μπαμπά, για να καταφέρει να βάλει τα ρούχα του στο ανάλογο μέρος τακτοποιημένα;
Εγώ ξεκαρδιζόμουν από τα γέλια μέσα στην κοιλιά σου, και εσύ νόμιζες ότι απλά κουνιέμαι.Μανούλα μου ξέρεις τι σημαίνει άντρας; Ένα αιώνιο ανώριμο παιδί που θέλει συνεχώς ιδιαίτερα μαθήματα παντού:
Α) Υποχρεωτικά μαθήματα: Απεξάρτηση από τη μαμά (300 ώρες).
Δεν σκέφτομαι μονίμως το σεξ, το φαί, τις γκόμενες, να παίξω στοίχημα, να πάω γήπεδο ή καφενείο (2.000 ώρες).
 Β) Πολύ χρήσιμα μαθήματα: Δεν κατουράω έξω από τη λεκάνη (100 ώρες σε συνδυασμό με προβολή βίντεο και πρακτική εξάσκηση. Τα παπούτσια δεν πάνε μόνα τους στη ντουλάπα (50 ώρες).
Γ) Μαθήματα επιλογής: Κουζίνα για αρχάριους: Οικιακές συσκευές ΟΝ ανοίγουν, OF κλείνουν(αυτό σε συνεργασία με πανεπιστήμιο Μακεδονία (40 ώρες).
Πως θα βρούμε το δρόμο χωρίς να χαθούμε, για το καλάθι με τα άπλυτα (100 ώρες συν προβολή σλάιντς).
Για σένα όμως  ήθελα να μιλήσω μανούλα μου, και ξέφυγα πάλι. Δυστυχώς για εσένα, ποτέ δεν θα φανώ αντάξιος των προσδοκιών σου. 
Πάντα θα υστερώ, πάντα θα χρειάζομαι την προστασία σου, πάντα η ύπαρξή μου θα πληγώνει την ψυχή σου.
Oύτε μπορώ να περπατήσω, ούτε να μιλήσω, αλλά ούτε και να εκφράσω στα  περισσότερα πράγματα την άποψή μου, τα πιστεύω μου, τις σκέψεις μου, τα όνειρά μου, τι με χαροποιεί, τι με στεναχωρεί, η οτιδήποτε άλλο. 
Τι να κάνουμε. 
Το «τράβηξες το λαχείο».
Έχεις ένα ανάπηρο παιδί. Καλά θα μου πεις γιατί απευθύνομαι μόνο σε εσένα, και όχι και στο μπαμπά;
Ξέρεις γιατί; 
Επειδή παρόλο που είμαι αγόρι, ξέρω ότι κάθε θηλυκή ύπαρξη στη φύση, έχει ένα και μοναδικό σκοπό:
Να βγάλει από τα σπλάχνα της το ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ. Ένα υγιές πλάσμα που θα είναι η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ
Στην αρχή βέβαια όλες οι γυναίκες δηλώνουν ανεξάρτητες, ότι θέλουν να δουλέψουν, να ερωτευθούν, να προσφέρουν στην κοινωνία.
Όλα αυτά φαίνονται ανούσια και μάταια, διότι στο τέλος ΟΛΕΣ, αποφασίζουν να φτάσουν στην ΚΟΡΥΦΩΣΗ της προσωπικής τους ΚΑΤΑΞΙΩΣΗΣ: Να γίνουν ΜΑΝΕΣ δηλαδή.
Έλα βρε μανούλα μου. 
Δε μπορώ να σε βλέπω έτσι. 
Σε τόσες πίκρες δε λύγισες. Και θα λυγίσεις τώρα που σου μιλάω ντόμπρα;
Χαλάρωσε και απόλαυσε τη συζήτησή μας. 
Που λέει ο λόγος συζήτηση, βέβαια.
Να πω ότι λυπάμαι που έγινα αιτία να γκρεμιστούν τα όνειρα σου; 
Το τραγούδι του Τζιμάκου δίνει την απάντηση σε όλα. 
Μου αρέσει και του Χατζηγιάννη όμως: «Ποιο πολύ από όσο φαντάζεσαι, ποιο πολύ από όσο φοβάσαι, ποιο πολύ από εμένα ΣΕ ΑΓΑΠΩ». Υπερβολές ε; 
Υπερβολή είναι η ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ στάση που κρατάς τόσα χρόνια.
Χαζός μπορεί να φαίνομαι, αλλά δεν είμαι. 
Σε παρατηρώ συνεχώς.
Προχθές σε έβλεπα να κοιτάζεις στην τηλεόραση, την βράβευση των γυναικών της χρονιάς.
 Πλάκα δεν έχει; 
Να λείπεις όλη μέρα από το σπίτι, να σου μεγαλώνουν τα παιδιά 2-3 νταντάδες, να σε υπηρετούν ψυχολόγοι, μακιγιέρ, διαιτολόγοι, κομμωτές κτλ, και να κλαίγεσαι κι από επάνω ότι είσαι κουρασμένη και δεν έχεις χρόνο…
Και να βραβεύεσαι και από επάνω. 
Και εσύ χαμογελούσες πικρά. Και να σε κοιτάζουν οι άλλες υποτιμητικά, όταν δηλώνεις επάγγελμα: «Οικιακά»
Παρόλο που σπούδασες. Κι όλα αυτά για χάρη μου.
Σε θαύμαζα εκείνη τη στιγμή, και ας μην το καταλάβαινες. 
Για την αρχοντιά σου, την αξιοπρέπεια σου, την περηφάνια σου, τη σιωπή σου. 
Το ξέρω, το ξέρω.
Ούτε βραβεία θέλεις, ούτε να σε λέμε ηρωίδα και άλλες κολακείες, να ΄χαμε να λέγαμε.
 Εγώ όμως μανούλα το μόνο που θέλω είναι να σε ευχαριστήσω. Μανούλα θέλω να σε ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου για ότι έκανες για μένα, από τη στιγμή που γεννήθηκα, μέχρι τώρα που είμαι ήδη 10 χρονών. 
Για μένα εσύ είσαι η βασίλισσα μου.
Να θυμηθώ που μετά το αρχικό σοκ με αποδέχθηκες γεμάτη αγάπη, παρόλο που ήσουν συγκλονισμένη, παγωμένη, ψυχικά νεκρή, μέχρι να συνειδητοποιήσεις και να αποδεχθείς ότι έχεις ένα γιο μη φυσιολογικό; 
Και εγώ να κουρνιάζω στη ζεστή σου αγκαλιά ήρεμος και γαλήνιος; Πόσο με «ζεσταίνει» η θαλπωρή που μου προσφέρεις. 
Φοβερό ε; 
Μια παγωμένη ψυχή να εκπέμπει τόση ζεστασιά. 
Μόνο εσύ θα μπορούσες να το καταφέρεις αυτό μανούλα μου.
 Πάντα σε «ένιωθα», κι ας μην το καταλάβαινες. 
Τα ερωτηματικά σου για το τι έφταιξε, τις ενοχές σου, τη ντροπή σου, τις τυχόν ευθύνες σου, την αγωνία σου για τον τρόπο που θα με παρουσίαζες στην κοινωνία των «τέλειων».
 Αυτό μανούλα ποτέ δεν το κατάλαβα. 
Όλοι εσείς, γιατί προσπαθείτε να δείχνετε μονίμως, μια τέλεια και ψεύτικη εικόνα μεταξύ σας; 
Αφού ξέρετε, ότι πίσω από τα αστραφτερά χαμόγελα, φιλιά, αγκαλιές, φιλοφρονήσεις, ευγένειες και τόσα άλλα, κρύβεται μια άλλη κοινωνία. 
Μια κοινωνία νεύρων, υποκρισίας, κουτσομπολιού, κατινιάς, διαζυγίων.
Δεν ξέρω τι λένε οι άλλοι, αλλά εγώ μανούλα υποκλίνομαι στη δύναμη της ψυχής σου. 
Έφτασες στον πάτο, για να πάω εγώ ψηλά.
 Έκλαψες βουβά, ταπεινώθηκες, για να τους κάνεις να ΑΠΟΔΕΧΘΟΥΝ εμένα στην κοινωνία σας.
 Σιώπησες, για να μπορώ εγώ να φωνάξω με δύναμη: «Είμαι και εγώ εδώ μαζί σας»
Μέχρι που στέρεψε το δάκρυ σου, και έφερες την κάθαρση σε εσένα, εμένα, αλλά και πολλούς άλλους άθελά σου.
Μου δόθηκες ολοκληρωτικά χωρίς καν να ζητήσεις αντάλλαγμα. 
Σε εσένα οφείλω εγώ την ύπαρξή μου. 
Σε εσένα οφείλουν πολλοί, την ευαισθησία τους στον ανθρώπινο πόνο.
Προχθές το βράδυ, που νομίζατε ότι κοιμάμαι εγώ κρυφάκουγα μανούλα.
Άκουσα τον αγαπημένο μου αδερφό να σας ζητάει ένα αδερφάκι. Γιατί αδελφούλη μου; 
Επειδή δε μιλάω και δε μπορούμε να παίξουμε μαζί; 
Όλο το βράδυ έκλαιγα βουβά, αλλά δεν ήθελα να σας στεναχωρήσω. Τόσες πίκρες τραβάτε για μένα. 
Να σας προσθέσω άλλη μία;
 Επειδή πιστεύω ότι σε κούρασα, τελειώνοντας  θα ήθελα να σου ξαναθυμίσω για άλλη μια φορά, τα υπέροχα λόγια μιας άλλης μητέρας παιδιού με ειδικές ανάγκες, της Emily Rearl Kingsley:
Όταν περιμένεις παιδί , είναι όπως , όταν ετοιμάζεσαι για ένα θαυμάσιο ταξίδι διακοπών στην Ιταλία . 
Αγοράζεις ένα σωρό βιβλία-οδηγούς και κάνεις τα όμορφά σου σχέδια … το Κολοσσαίο ,οι γόνδολες της Βενετίας , η εκκλησία του Αγίου Πέτρου . 
Μπορεί ακόμα να μάθεις και 2-3 χρήσιμες φράσεις στα Ιταλικά .
Όλα αυτά σου προξενούν ενθουσιασμό.
Μετά από ανυπομονησία μηνών, η μέρα του ταξιδιού φτάνει τελικά. Ετοιμάζεις τις βαλίτσες και ξεκινάς. 
Μετά από μερικές ώρες το αεροπλάνο προσγειώνεται. 
Η αεροσυνοδός ανακοινώνει: «Καλώς ήλθατε στην Ολλανδία».
-«Ολλανδία; Τι εννοείτε Ολλανδία; Εγώ αγόρασα εισιτήριο για την Ιταλία. Προορισμός μου είναι η Ιταλία. Όλη μου τη ζωή ονειρευόμουν την Ιταλία…» 
Όμως έχει γίνει μια αλλαγή στην πτήση. 
Το αεροπλάνο έχει προσγειωθεί στην Ολλανδία κι εκεί πρέπει να μείνεις.
Το ποιο σημαντικό είναι ότι δε σε έχουν μεταφέρει σε μια αηδιαστική, φοβερή, ακάθαρτη χώρα. 
Απλά είναι μια διαφορετική χώρα. 
Πρέπει να πας έξω, να αγοράσεις καινούργια καθοδηγητικά βιβλία, να μάθεις μια νέα γλώσσα και να γνωριστείς με μια νέα ομάδα ανθρώπων που διαφορετικά δε θα γνώριζες ποτέ.
Είναι απλά μια διαφορετική χώρα. 
Δεν είναι τόσο αστραφτερή, όσο η Ιταλία. 
Όταν όμως, μείνεις εκεί για λίγο και πάρεις μια ανάσα, κοιτάς γύρω σου και αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι ότι η Ολλανδία έχει ανεμόμυλους, η Ολλανδία έχει τουλίπες, έχει ακόμα και πίνακες του Rembrandt.
Παρόλα αυτά, αυτοί που γνωρίζεις πηγαινοέρχονται στην Ιταλία και υπερηφανεύονται για το θαυμάσιο ταξίδι τους εκεί. Και για το υπόλοιπο της ζωής σου θα λες…. 
Κι εγώ στην Ιταλία θα πήγαινα, αυτό σχεδίαζα πάντα.
Ο πόνος δε θα φύγει ποτέ, ποτέ, ποτέ, γιατί το χάσιμο αυτού του ονείρου είναι πολύ σημαντικό. 
Αν περάσεις όμως τη ζωή σου θρηνώντας για το χαμένο ταξίδι στην Ιταλία, δε θα μείνεις ποτέ ελεύθερος να απολαύσεις τα πολύ ιδιαίτερα, πολύ όμορφα πράγματα που έχει να σου προσφέρει η Ολλανδία.

Χρόνια πολλα μανούλα... 

ΠΗΓΗ:ΤΟ ΒΡΗΚΑ, ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΟΥ , ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΥΚΤΥΟ....

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Ίσως…σήμερα


Δια τούτο και σεις γίνεσθε έτοιμοι διότι καθ’ήν ώραν δεν στοχάζεσθε, έρχεται ο Υιός του ανθρώπου…

                                       Ματθαίος κδ’ 44

Ίσως…σήμερα

Στην όχθη μιας όμορφης λίμνης ήταν χτισμένη μια βίλα με  ένα θαυμάσιο κήπο τριγύρω της.
Το σπίτι το περιποιόταν ένα ζευγάρι: ο άντρας ήταν κηπουρός και η γυναίκα οικονόμος.
Οι ιδιοκτήτες έλειπαν για πολλά χρόνια σε ξένη χώρα.
Ένας φίλος του ζευγαριού τους επισκέφτηκε κάποια μέρα κι έμεινε λίγες μέρες μαζί τους.
Καθώς ο κηπουρός τον ξεναγούσε ένα πρωί στον κήπο, ο ξένος παρατήρησε πως όλα ήταν περιποιημένα και τέλεια.
<<Μοιάζει σαν να περιμένεις τον κύριο σου να’ρθει αύριο κιόλας>>, είπε ο φίλος του.
<<Λείπει πολλά χρόνια το αφεντικό>>, απάντησε ο κηπουρός.
<<Ομως εμείς περιποιούμαστε το σπίτι, ώστε όταν έρθει να είναι όλα τέλεια.Ποιος ξέρει,αν δεν έρθει αναπάντεχα σήμερα;>>
Όσοι φοβούνται και τρομάζουν στη σκέψη του δεύτερου ερχομού του Κυρίου Ιησού Χριστού, είναι γιατί δεν τον περιμένπουν, δεν έχουν κάνει τίποτα για να ετοιμαστούν, δεν ασχολούνται με τις υποθέσεις της Βασιλείας Του, παρά μόνο ερασιτεχνικά και όποτε τους περισεύει όρεξη και χρόνος.
Το βασικότερο:δεν Τον έχουν σαν Κύριο, έστω κι αν τον αποκαλούν έτσι.
Θέλουν να είναι οι ίδιοι κύριοι του εαυτού τους, να αποφασίζουν και να ενεργούν από μόνοι τους, να ασχολούνται με ότι οι ίδιοι νομίζουν.
Αφησαν τον κήπος της καρδιάς τους να γεμίσει αγκάθια και τσουκνίδες, που έχουν πνίξει το σπόρο του Θεού, και πώς να εμφανιστούν τώρα μπροστά Του με τέτοια χάλια;
Αν Τον αγαπάς, αν λαχταράς να τον συναντήσεις, με χαρά ετοιμάζεσαι να και τον περιμένεις μέρα τη μέρα: ίσως σήμερα…ίσως τώρα…Αμήν

Κύριε μου, να ζω την κάθε μου ημέρα σαν να ήταν σήμερα που θα ερχόσουν να με πάρεις, να με βρεις έτοιμο, καθαρό, υπάκουο, πρόθυμο.
Φύλαξέ με από τημ αναβολή, από την απροθυμία, το συμβιβασμό, από την πονηρή καρδιά.


ΘΑ ΗΘΕΛΕΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΑ ΣΕ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΕΙ ΕΚΕΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙΣ ΕΣΥ ΕΔΩ ΚΑΤΩ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;


Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!


Σας λέγω ότι ούτω θέλει είσθαι χαρά εν τω ουρανό δια έναν αμαρτωλό μετανοούντα,μάλλον παρά δια ενενηκονταεννέα δικαίους,οίτινες δε έχουσι χρείαν μετανείας.

.                    .                   .                          .                         .                           .                   .Λουκάς ιε’ 7

Ετσι όπως είσαι!

Ενας καλλιτέχνης ήθελε να ζωγραφίσει έναν πίνακα του ασώτου γιού, όπως περιγράφεται στο  Ευαγγέλιο κατά Λουκα ιε’ 11-32.
Βρήκε στο δρόμο έναν ταλαιπωρημένο ζητιάνο και του ζήτησε να έρθει την επόμενη στο ατελιέ του για μοντέλο.
Ο νεαρός λοιπόν εμφανίστηκε την επόμενη μέρα καθαρός και ξυρισμένος.
Μόλις τον είδε ο καλλιτέχνης, απογοητευμένος του είπε: <<Τι κρίμα! Δεν μπορώ να σε χρησιμοποιήσω τώρα, έτσι όπως είσαι!>>
Ο Θεός μας ζητάει να έρθουμε σ’ Αυτόν όπως είμαστε.
Να παραδεχτούμε ότι είμαστε αμαρτωλοί, που αξίζουμε τη δίκαιη κρίση Του.
Αυτό είναι ταπεινωτικό για μας, που θα θέλαμε να παρουσιαστούμε φτιασιδωμένοι και καθαροί, ηθικοί και καλοί άνθρωποι.
Αλλά αν θέλουμε να λάβουμε τη συγχώρηση που εξασφάλισε ο Χριστός για μας στον Σταυρό, δεν μπορούμε να παριστάνουμε τους δίκαιους.
Οι αμαρτωλοί είναι οι μόνοι άνθρωποι στον κόσμο που μπορούν να σωθούν!
Οι Φαρισαίοι την εποχή του Χριστού νόμιζαν πως ο Θεός θα τους δεχόταν, επειδή ήταν καθαροί.
Ετσι, όταν είδαν τον Ιησού να συντρώγει με κακόφημους και αμαρτωλούς ανθρώπους, δυσανασχέτησαν.
Ο Κύριος κατάλαβε τι γινόταν στις καρδιές τους και τους είπε ότι ήρθε να καλέσει αμαρτωλούς εις μετάνοια.
Οι δίκαιοι αυτοί που μόνοι τους δικαιώνουν τον εαυτό τους, δεν χρειάζονται τον Σωτήρα, δεν είναι για αυτούς η σωτηρία Του.
Ετσι χτύπησε την αυτοδικαίωσή τους.
Είχαν ανάγκη να παραδεχτούν την την αμαρτία τους και να μην κρύβονται πίσω από ένα θρησκευτικό μανδύα τύπων και κανόνων.
Η αγκαλιά του Πατέρα είναι ανοιχτή γιατον αμαρτωλό που μετανοεί, για τον άσωτο γιο που επιστρέφει!

O ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΣ

ΤΟ ΜΠΑΝΕΡΑΚΙ ΜΟΥ,

Create your own banner at mybannermaker.com! Copy this code to your website to display this banner!
...ΚΑΙ ΕΔΩ ΤΟ ΕΝΑ ΑΔΕΡΦΑΚΙ ΤΟΥ...
Create your own banner at mybannermaker.com! Make your own banner at MyBannerMaker.com!

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails