AΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Δεν θα χρειαζότανε λόγια, 


αν έλαμπε η ζωή μας.


Δεν θα χρειαζότανε δάσκαλοι,

αν επιδεικνύαμε έργα. 


Κανείς δεν θα παρέμενε άπιστος,

αν εμείς είμασταν 


πραγματικοί Χριστιανοί....








AΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ.ΠΩΣ ΝΑ ΕΠΩΦΕΛΟΥΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ!!

Τι κάνει το στρείδι για να κατασκευάσει ένα μαργαριτάρι;
Στην αρχή πέφτει μέσα στο όστρακο ένας κόκκος άμμου
κι αυτός ο κόκκος είναι μία δυσκολία για το στρείδι που το ερεθίζει.
Α λέει, πως θα απαλλαχτώ από αυτή τη δυσκολία;
Με πληγώνει, με πονάει, τι να κάνω;
Και να που αρχίζει να σκέφτεται,...

μέχρι την ημέρα που θα καταλάβει ότι ποτέ δεν θα καταφέρει να βγάλει από μέσα του αυτόν τον κόκκο άμμου, αλλά μπορεί να τον σκεπάσει με τρόπο ώστε να γίνει λείος, γυαλιστερός και βελούδινος.
Και όταν πετύχει, γίνεται ευτυχισμένο, και λέει
''Α! Νίκησα μια δυσκολία''
Χιλιάδες χρόνια τώρα, το μαργαριτοφόρο στρείδι
διδάσκει την ανθρωπότητα, οι άνθρωποι όμως δεν κατάλαβαν το μάθημα.
Και ποιο είναι αυτό το μάθημα;
Ότι αν καταφέρουμε και περιβάλλουμε τις δυσκολίες μας και ότι άλλο μας στεναχωρεί, με μία φωτεινή, απαλή, ιριδόχρωμη ύλη, θα έχουμε απίστευτα πλούτη.
Να τι πρέπει να καταλάβετε
Λοιπόν στο εξής, αντί να παραπονιέστε και να βασανίζεστε χωρίς να κάνετε τίποτα, να εργάζεστε και να εκκρίνετε αυτή την ειδική ύλη
που μπορεί να περιβάλλει τις δυσκολίες σας.
Οταν βρεθείτε μπροστά σε ένα οδυνηρό γεγονός, ένα ανυπόφορο πρόσωπο, χαρείτε λέγοντας:
''Θεέ μου τί τύχη, ακόμη ένας κόκκος άμμου, να η προοπτική για ένα μαργαριτάρι!''
Αν καταλάβατε αυτή την εικόνα του μαργαριτοφόρου στρειδιού θα έχετε Εργασία για όλη σας τη ζωη.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΥΤΗ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΔΟΘΕΙ!

Ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Ερχαρτ Κέστνερ έκανε την εξής εξομολόγηση.

«Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο στην Αθήνα.

Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός.

Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες.

Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα την θρυλική κρητική φιλοξενία.

Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες.

Έκανα όμως λάθος. Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα.

Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα να ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα.

Την πλησίασα και..τη ρώτησα:

-   Είστε από εδώ;

-   Μάλιστα.

-   Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς.

Και γράφει ο Κέστνερ: 

«Η απάντηση αυτή, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί».

Απαντά λοιπόν η γυναίκα:

-   Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα ΄41 με ΄44. ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου.

Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν.

Δεν ξέρω που είναι θαμμένο το παιδί μου.

Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα.

Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να’ ρθουν εδώ κάτω.

Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου…

 Σωκράτης Αριστοτέλους

περιοδικό: "Τα κρίνα"

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑΤΟ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΜΑΣ...

Μια φορά κι έναν καιρό...

Ένα κρουαζιερόπλοιο κατά τη διάρκεια μιας σφοδρότατης καταιγίδας βυθίστηκε και μόνο δύο από τους επιβάτες του κατάφεραν να κολυμπήσουν μέχρι ένα μικρό ερημονήσι.
Οι δυο ναυαγοί μη ξέροντας τι άλλο να κάνουν, συμφώνησαν ότι δεν είχαν άλλη διέξοδο από το να προσευχηθούν στο Θεό. 
Ωστόσο για να εξακριβώσουν ποιανού η προσευχή είναι ισχυρότερη αποφάσισαν να χωρίσουν την περιοχή στα δύο και να μείνουν στις αντίθετες πλευρές του νησιού.

Το πρώτο πράγμα για το οποίο προσευχήθηκαν ήταν τροφή. 
Το επόμενο πρωινό, ο πρώτος άνδρας είδε ένα δέντρο γεμάτο φρούτα στην πλευρά του και ικανοποίησε την πείνα του. 
Η άλλη πλευρά του νησιού παρέμεινε άγονη.

Μετά από μια εβδομάδα, ο πρώτος άνδρας ένοιωθε μοναξιά και αποφάσισε να προσευχηθεί για μια σύζυγο. Την επόμενη μέρα, μια γυναίκα βγήκε κολυμπώντας στη δική του πλευρά του νησιού. Στην άλλη πλευρά δεν έγινε τίποτα.

Σύντομα ο πρώτος άνδρας προσευχήθηκε για ένα σπίτι, ρούχα, περισσότερη τροφή. Την επόμενη μέρα έγινε το θαύμα !
 Ότι προσευχήθηκε του δόθηκε ! 
Ωστόσο ο δεύτερος άνδρας ακόμη δεν κατάφερε να αποκτήσει τίποτα.

Τελικά, ο πρώτος άνδρας προσευχήθηκε για ένα πλοίο ώστε αυτός και η σύζυγος του να μπορέσουν να φύγουν από το ερημονήσι. 
Το πρωί, βρήκε ένα πλοίο αραγμένο στη δική του πλευρά του νησιού.
Ο πρώτος άνδρας και η σύζυγος του επιβιβάστηκαν στο πλοίο και αποφάσισαν να αφήσουν τον δεύτερο άνδρα μόνο του στο νησί.

Θεώρησαν ότι ο δεύτερος άνδρας ήταν ανάξιος να λάβει τις ευλογίες του Θεού καθώς καμιά από τις προσευχές του δεν εισακούστηκαν.
Καθώς το καράβι ήταν έτοιμο να σαλπάρει, ο πρώτος άνδρας άκουσε μια φωνή από τον παράδεισο να δονεί τον αέρα :
«Γιατί παρατάς τον σύντροφό σου στο νησί ;»
«Οι ευλογίες είναι μόνο δικές μου, καθώς εγώ ήμουν αυτός που προσευχήθηκε για να τις λάβει. 
Από τις δικές του προσευχές δεν εισακούστηκε καμία και έτσι δεν του αξίζει τίποτα» απάντησε ο πρώτος άνδρας

«Κάνεις πολύ μεγάλο λάθος» τον επίπληξε η φωνή.

«Ο άνδρας αυτός προσευχόταν μόνο για ένα πράγμα το οποίο και εισακούστηκε. 
Αν δεν γινόταν αυτό εσύ δεν θα λάμβανες καμιά από τις ευλογίες μου»

«Πες μου» ρώτησε ο πρώτος άνδρας, «ποια ήταν η προσευχή του για την οποία του είμαι υποχρεωμένος ;»

«Προσευχόταν να εισακουστούν όλες οι προσευχές σου !»
Γέροντας Παϊσιος

Ο ΓΑΙΔΟΥΡΑΚΟΣ

Μια φορά ηταν ενας πατερας και ο γιος του.

Ηθελαν να κινήσουν για την πόλη για να ψωνίσουν τα απαραίτητα.

Πήραν λοιπόν μαζί τους και τον γαϊδαράκο τους για να τους βοηθήσει στο κουβάλημα και κίνησαν για την πολιτεία.
Πάνω στον γαϊδαράκο καθόταν ο μικρός ενώ ο πατέρας προπορευόταν πεζός κρατώντας τον χαλινό του ζώου.
 Εκεί που περπατούσαν λοιπόν, συνάντησαν έναν διαβάτη ο οποίος σχολίασε:
«Κοίτα το παλιόπαιδο που κάθεται πάνω στο γαϊδουράκι και αφήνει τον γερο-πατέρα του να περπατάει και να κουράζεται».
Ο πατέρας που έδινε πάντα πολύ μεγάλη σημασία στο «τι θα πει ο κόσμος», έδωσε αμέσως εντολή στο γιο του να ξεπεζέψει για να ανέβει αυτός.
«Έτσι δεν θα ξαναεκτεθούμε στον κόσμο» είπε.
Δρόμο παίρνουν δρόμο αφήνουν και παρακάτω συναντούν έναν άλλο διαβάτη, που βλέποντας τους ξίνισε τα μούτρα του και σχολίασε;
«Καλά δεν ντρέπεται ο άσπλαχνος πατέρας που αφήνει το γιο του να περπατά και να κουράζεται ενώ αυτός στρογγυλοκάθεται πάνω στο γαϊδουράκι;»
Κρύος ιδρώτας έλουσε τον δυστυχή πατέρα για το δηκτικό σχόλιο, έτσι αμέσως ανέβασε και τον γιο του στο υποζύγιο.
«Έτσι δεν θα ξαναεκτεθούμε στον κόσμο» είπε.
Δρόμο παίρνουν δρόμο αφήνουν, καβαλημένοι και οι δύο πάνω στο γαϊδουράκι και λίγα χιλιόμετρα πριν την πόλη συναντούν έναν άλλο διαβάτη, που βλέποντας τους έμεινε με ανοικτό το στόμα του και σχολίασε;
«Καλά δεν ντρέπονται οι αναίσθητοι που έχουν στρογγυλοκαθίσει και οι δύο τους πάνω στο κακόμοιρο το γαϊδουράκι;»
Μια και δύο ο πατέρας λέει στον γιο του: 
«Αυτό είναι άνω ποταμών. Δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση τώρα που θα πάμε στην πόλη να εκτεθούμε! Πρέπει να ξεκουράσουμε το γαϊδουράκι!»
Φτιάχνουν λοιπόν ένα αυτοσχέδιο φορείο, έβαλαν το γαϊδουράκι απάνω και κίνησαν καμαρωτοί – καμαρωτοί για την πόλη.
Με το που φτάνουν στην αγορά φυσικά επεκράτησε μεγάλη αναστάτωση αφού όλοι σκασμένοι στα γέλια σχολίαζαν «Κοίτα τους ηλίθιους έχουν ένα μια χαρά γαϊδούρι και αντί να τους κουβαλάει, το κουβαλάνε αυτοί!»
Και όλα αυτά προς μεγάλη απογοήτευση του αξιοπρεπούς πατρός που τελικά είδε τον χειρότερο εφιάλτη του να γίνεται πραγματικότητα…

1. Ποτέ μα ποτέ δεν μπορείς να έχεις τους πάντες ικανοποιημένους.
2. Αν επηρεάζεσαι και φέρεσαι από την γνώμη των άλλων τότε ποτέ δεν θα μπορέσεις να κάνεις αυτό που εσύ πραγματικά θέλεις και χρειάζεσαι.

ΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΨΥΧΗ ΜΑΣ...

Κάποτε οι κουκουβάγιες,τα πιο σοφά πουλιά του ζωικού βασιλείου, ρώτησαν τις μέλισσες: 

"Τι υπάρχει στον κόσμο;". 
Οι μέλισσες τότε αμέσως απάντησαν:
 "Λουλούδια! 
Πολλά λουλούδια! 
Παντού λουλούδια! 
Πολύχρωμα,ευωδιαστά,άλλα ψηλά στα βουνά και άλλα στους κάμπους". 
Και οι κουκουβάγιες ξαναρωτούν: 
"Μόνο λουλούδια υπάρχουν στον κόσμο;" για να απαντήσουν όλες οι μέλισσες πρόθυμα: 
"Ναι! Μόνο λουλούδια!"

Κατόπιν, οι σοφές κουκουβάγιες βρήκαν τις μύγες και τις ρωτούν: 
"Τι υπάρχει στον κόσμο; 
Τι βλέπετε;". 
Και απαντούν οι μύγες:
 "Παντού υπάρχουν ακαθαρσίες. Όπου και αν ψάξεις, ακαθαρσίες θα βρεις! Τι ωραία..."

Αυτή η μικρή ιστορία μάς διδάσκει πως ό,τι έχουμε μέσα στην ψυχή μας, αυτό μόνο μας νοιάζει, αυτό μας ενδιαφέρει και αυτό βλέπουμε. Όταν η ψυχή μας είναι σαν τη μέλισσα, θα βλέπουμε μόνο το καλό, θα επιδιώκουμε μόνο το καλό και θα είναι όλη μας η ζωή προς το καλό. Αν η ψυχή μας είναι σαν τη μύγα, τότε μόνο το κακό θα κυριαρχεί μέσα μας, παντού θα βλέπουμε το κακό και η σκέψη μας θα έγκειται στα πονηρά.

Ας μοιάσουμε,λοιπόν,στις μέλισσες;

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

*Με ονομάζετε ΚΥΡΙΟΝ, αλλά δεν Με υπακούτε.
*Με ονομάζετε ΦΩΣ, αλλά δεν Με βλέπετε. 
*Με ονομάζετε ΟΔΟΝ, αλλά δεν Με ακλουθείτε.
*Με ονομάζετε ΖΩΗΝ, αλλά δεν Με επιθυμείτε.
*Με ονομάζετε ΣΟΦΙΑ, αλλά δεν Με συμβουλεύεστε.
*Με ονομάζετε ΑΛΗΘΕΙΑ, αλλά δεν Με πιστεύετε.
*Με ονομάζετε ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΝ, αλλά δεν Με εμπιστεύεσθε.
*Με ονομάζετε ΔΙΚΑΙΟ, αλλά δεν Με φοβείσθε.
*Με ονομάζετε ΠΑΤΕΡΑ, αλλά δεν ΓΙΝΕΣΘΕ παιδιά  ΜΟΥ.
*Με ονομάζετε Σ Ω Τ Η Ρ Α, αλλά ΔΕΝ ΘΕΛΕΤΕ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΣΑΣ.