ΣΤΟ ΚΑΤΑΡΤΙ...

Για σκεφτείτε για λίγο την εικόνα. 

Φανταστείτε έναν άνθρωπο, που κοιμάται πάνω στην κορυφή του καταρτιού, και μάλιστα πλοίου της εποχής εκείνης, που σαν καρυδότσουφλο στεκόταν στον αφρό των κυμάτων.

Τριγύρω λοιπόν η ανταριασμένη θάλασσα, που απειλεί να καταβροχθίσει ολόκληρο το πλοίο.

Με δυσκολία μπορείς, καλά κρατημένος, να σταθείς στην κουβέρτα του πλοίου, και πάλι κινδυνεύεις.

Και αυτός, ο κάποιος, που δεν αποκλείεται να είσαι και εσύ, κοιμάται πάνω στην κορφή του καταρτιού, που κλυδωνίζεται περισσότερο από κάθε άλλο μέρος του πλοίου.

Δυστυχώς πολλοί είναι εκείνοι που βρίσκονται σε μια τόση ανόητη, μα και επικίνδυνη θέση.

Ο κόσμος παρέρχεται και μοιάζει τόσο πολύ με μια ασταθή θάλασσα.

Η αβεβαιότητα μας καλύπτει από όλες τις μεριές και οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται καθημερινά.

Από στιγμή σε στιγμή μπορεί να φύγουμε από τον κόσμο τούτο και να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ίδιο τον Θεό και δυστυχώς, ενώ το θέμα είναι τόσο σοβαρό, δεν αφυπνιζόμαστε και αφήνουμε τον εαυτό μας εκτεθειμένο, σαν να είμαστε ξαπλωμένοι πάνω στην κορυφή του καταρτιού.

Αυτός που ξάπλωσε και κοιμάται πάνω στην κορυφή του καταρτιού, ξαφνικά θα ξυπνήσει, όταν θα βρεθεί μέσα στο παγωμένο νερό.

Μα τότε ίσως θα είναι αργά.

Κάτι τέτοιο δεν το ευχόμαστε για κανέναν.

Λόγια Ζωής