Ερώτηση-καταπέλτης!

Εξεύρω τα έργα σου, ότι το όνομα έχεις ότι ζης, και

είσαι νεκρός.   

Αποκάλυψη Ιωάννου γ' 1

Ο μπαμπάς εξηγούσε στη μικρή του κόρη πώς είναι, πώς πρέπει να είναι ο Χριστιανός.

Όταν το μάθημα τελείωσε, ένα μεγάλο πλήγμα περίμενε τον πατέρα: «Μπαμπά», ρώτησε το κοριτσάκι, «εγώ έχω δει ποτέ Χριστιανό;»

 Τι ωφελεί να μιλάμε για το Χριστό, όταν η ζωή μας δεν έχει καμιά σχέση μαζί Του;

Τι νόημα έχει να λεγόμαστε Χριστιανοί, αν η συμπεριφορά μας μυ­ρίζει σάρκα και εγωισμό;

Πώς μπορούμε να εφη­συχάζουμε τη συνείδηση μας πως είμαστε του Χριστού, όταν δεν υπάρχει στο χαρακτήρα μας γλυκύτητα, πραότητα, υποχωρητικότητα;

Πώς ισχυ­ριζόμαστε ότι είμαστε παιδιά του σοφού Θεού, όταν ανοίγουμε ασύνετα το στόμα μας και ξεχνάμε να το κλείσουμε, σκορπώντας γύρω θύματα με τα λόγια μας-χειροβομβίδες;

Χριστιανούς δεν μας κάνει ούτε το θρήσκευμα στην ταυτότητα ούτε η εκκλησία στην οποία πηγαίνουμε, ίσως ανελλιπώς.

 Είναι τραγικό να ακούσει κανείς από το στόμα του Κυρίου εκείνη την ημέρα, μπροστά στο 6ήμα Του,«το όνομα έχεις ότι ζεις, και είσαι νεκρός».

 Νεκρή πίστη, νεκρή θρησκεία, νεκρή καρδιά.

Αν ο Χριστός δεν φαίνεται στο παρουσιαστικό μας, στη συμπεριφορά μας, στις εκδηλώσεις μας, τότε δεν υπάρχει ούτε στην καρδιά μας.

Κι όμως, ο Λόγος του Θεού δεν μας προσφέρει ανέφικτες, εξωπραγματικές εικόνες.

Το παιδί του Θεού είναι μια πραγματικότητα, ζωντανή και θαυμαστή, και σήμερα, στη σύγχρονη εποχή μας, στην καινούρια χιλιετία.

Και μπορείς να γίνεις κι εσύ, αν το θέλεις, αν παραχωρήσεις στο Χριστό όλα τα δικαιώματα της καρδιάς σου και της ζωής σου.