ΤΑΠΕΙΝΩΜΕΝΗ Ή ΤΑΠΕΙΝΗ;

                      Δεν μπορούσα να ξεφύγω. 

                    Ούτε να το αρνηθώ.

 

Είχα πάλι πέσει στην ίδια αμαρτία, για την οποία τόσες φορές στο παρελθόν είχα μετανιώσει και κλάψει. 

Και μάλιστα, μπροστά σε κόσμο. 

Τι θα σκέφτονταν τώρα για μένα όλοι αυτοί;

Και, το κυριότερο, τι θα σκεφτόταν τώρα για μένα ο Κύριος; 

Τον είχα απογοητεύσει.

Μα, πώς μπόρεσα να το κάνω αυτό; 

Τόσο άχρηστη είμαι;  

Έπειτα από τόσα και τόσα μαθήματα που μού έχει δώσει ο Κύριος, εγώ έπεσα πάλι στο ίδιο παράπτωμα;

Σ’ αυτήν την κατάσταση έμεινα για λίγο, ώσπου το φως του Κυρίου άρχισε να φέγγει σιγά σιγά στη σκοτεινιασμένη από την απελπισία καρδιά μου.

Κάπως έτσι πρέπει να ένιωθε και ο Ψαλμωδός όταν έγραφε:
«Δεν είναι ειρήνη εις τα οστά μου εξ αιτίας της αμαρτίας μου». «Εβρώμησαν και εσάπησαν αι πληγαί μου εξ αιτίας της ανοησίας μου»

Υπάρχουν δάκρυα μετά από την πτώση, που δεν είναι δάκρυα μετάνοιας, αλλά δάκρυα εγωισμού, επειδή έπεσα στα μάτια του εαυτού μου.

Πόσες φορές δε φέρομαι σαν πεισματάρικο παιδί, που κλαίει επειδή δεν τα κατάφερε όπως θα ήθελε!  

Αυτή η έκπληξη και ο θυμός με τον εαυτό μου δείχνουν εγωισμό, όχι ταπεινή καρδιά.

Σημαίνουν ότι δεν το περίμενα αυτό από μένα, με έκανα ρεζίλι.

Γιατί άραγε;

Δεν το ξέρω ότι μέσα μου δεν κατοικεί ουδέν αγαθό; (Ρωμαίους ζ΄18)

Το ότι ταπεινώθηκα σε μια κατάσταση δεν με κάνει ταπεινό. Αντίθετα, αποτελεί ευκαιρία να δω  πόσο υπολείπομαι στην ταπεινοφροσύνη.

Η αληθινά ταπεινή καρδιά δεν σκέφτεται την εικόνα της και τον εαυτό της:
« και τώρα Κύριε τι περιμένω; Η ελπίς  μου είναι επί Σε».

Τι να περιμένω από την καρδιά μου;

Μόνο αμαρτία μπορεί  να παράγει σε διάφορες μορφές και παραλλαγές.

Η αληθινή μετάνοια εμπεριέχει και την απόφαση να συνεχίσω ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Την απόφαση να σηκωθώ, να εξομολογηθώ το λάθος μου και να παραδοθώ εκ νέου με πίστη και εμπιστοσύνη στα χέρια του Κυρίου μου.

Συνειδητοποίησα επίσης ότι ένα μεγάλο μέρος της στεναχώριας μου προερχόταν από το γεγονός ότι έπεσα και στα μάτια άλλων.

Με πόνο διαπίστωνα ότι η γνώμη τους βάραινε μέσα μου περισσότερο από τη γνώμη του Κυρίου. 
Ωραία λοιπόν. 

Να μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να «πεθάνω» για τη γνώμη των άλλων.

Μια σκέψη με παρηγόρησε. 

Αν γνώριζαν όλοι αυτοί ποια είμαι πραγματικά, όπως ο Κύριος με βλέπει και όπως εγώ ξέρω τον εαυτό μου, θα είχαν πολλά περισσότερα να πουν εναντίον μου.

Τώρα ξέρουν λίγα, γι’ αυτό λένε λίγα. 

Όμως ο Κύριος με αγαπά, δεν τέλειωσε μαζί μου, δεν με απέρριψε.

Μόνο στη δική Του αγκαλιά μπορώ να βρω  πραγματικό καταφύγιο από τον εαυτό μου.

Όταν βλέπεις τα χάλια του εαυτού σου, δες το σαν μια ευκαιρία να πεθάνεις.

Ευχαρίστησε τον Κύριο για το έλεός Του, για τη χάρη Του που σε δέχεται. 

Αναγνώρισε ότι δεν είσαι τόσο καλή και πνευματική όσο πίστευες.

Έπειτα σήκω και προχώρα, βάζοντας πίσω σου όλες τις σκέψεις απελπισίας, ακουμπώντας στον σταθερό βραχίονα του Κυρίου.

Κι όταν στο μέλλον δεις κάποιον άλλο να πέφτει σε ένα παράπτωμα μπροστά σου, θυμήσου ποια είσαι εσύ και μην είσαι πολύ αυστηρή στην κρίση σου.